Τόπος χωρίς μέλλον
Ο τίτλος «Χρήστος, το τελευταίο παιδί» από μόνος του, δηλώνει ότι βρισκόμαστε λίγο πριν από το τέλος. Αυτός είναι ο τίτλος του ντοκιμαντέρ της Τζούλια Αμάτι που μας μεταφέρει στους Αρκιούς, ένα ερημονήσι 40 κατοίκων στο νομό Δωδεκανήσων. Η κάμερα παρακολουθεί και καταγράφει τον Χρήστο που φοιτά στην ΣΤ΄ τάξη του μονοθέσιου δημοτικού σχολείου του νησιού και είναι ο μοναδικός μαθητής του! Αυτό σημαίνει πως το παιδί σε μερικούς μήνες θα φύγει για να φοιτήσει στο γυμνάσιο, άρα το σχολείο θα μείνει χωρίς μαθητές και το νησί χωρίς παιδιά!
Αυτήν τη σκληρή κι ανηλεή πραγματικότητα καταγράφει η σκηνοθέτρια. Που μιλά για την πραγματική ζωή των ανθρώπων χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς με τους οποίους βλέπουν οι κάτοικοι των αστικών κέντρων, τόπους όπως οι Αρκιοί. Που δεν είναι μικροί, ρομαντικοί, τουριστικοί παράδεισοι με ευτυχισμένους ανθρώπους, αλλά τόποι όπου οι κάτοικοι βιώνουν έναν καθημερινό μόχθο, αντιμέτωποι με τη φύση και με ελάχιστες πιθανότητες απόδρασης. Είναι συγκλονιοστικό το να παρατηρεί κάποιος το προσωπάκι του Χρήστου σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Το παιδί παραμένει αγέλαστο, σοβαρό, μελαγχολικό. Είναι ένα παιδί μόνο που δεν έχει άλλα παιδιά για να παίξει! Φανταστείτε το κι ύστερα μιλείστε ξανά για παραδείσους!
Θαυμάσια ταινία που συγκλονίζει με την αδιαμεσολάβητη αλήθεια της.
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com