Μια βαθιά, αδιέξοδη αγάπη αλλά και ένας βουβός δυσβάσταχτος πόνος είναι τα διακριτικά της τελευταίας ταινίας της Εμιλί Ατεφ (γνωστή από το βιογραφικό δράμα «Τρεις Μέρες στο Κιμπερόν» για την Ρόμι Σνάιντερ), που τοποθετείται στην επαρχία της Γερμανίας λίγο μετά την πτώση του Τείχους και έχει βασικούς ήρωες μια 19χρονη κοπέλα, την Μαρία (Μαρλένε Μπούροφ) και έναν 40 χρονο αγρότη, τον Χέλερ (Φέλιξ Κράμερ).
Καλοκαίρι του 1990 και η Γερμανία βρίσκεται σε χάος την ένωση Ανατολικής – Δυτικής. Όμως στη ζωή του μικρού χωριού της πρώην Ανατολικής Γερμανίας όπου η ιστορία λαμβάνει χώρα, το τώρα και το πριν δεν φαίνεται να έχουν και τόσες διαφορές. Ακόμα και αυτός ο απαγορευμένος έρωτας διατηρείται μυστικός καθώς η Μαρία θα γνωρίσει τον Χέλερ ενώ είναι φιλοξενούμενη στο σπίτι του φίλου της (Σέντρικ Αϊχ), ο οποίος θέλει να γευτεί την ζωή στην πόλη, να ακολουθήσει τον δρόμο της φωτογραφίας και να έχει εκείνην δίπλα του.
Κατά κάποιο τρόπο βρισκόμαστε και πάλι μπροστά σε μια εκδοχή του αιώνιου «ιψενικού τριγώνου» το οποίο η σκηνοθέτρια Ατεφ αντιμετωπίζει με ευγένεια, τρυφερότητα αλλά και σε απολύτως ρεαλιστικές βάσεις. Κάθε τι που βλέπουμε στην ταινία είναι μέσα από την ματιά της Μαρία που δίνει ισχυρές εσωτερικές μάχες προκειμένου να διαχειριστεί καταστάσεις οι οποίες την ξεπερνούν. Με την Μπούροφ να παίζει κυρίως με το βλέμμα η Ατεφ δίνει έμφαση στην σχεδόν αμίλητη σχέση των δύο κεντρικών ηρώων που κρύβουν πολύ περισσότερα από όσα δείχνουν. Ενδιαφέρον έχει και ο Χένερ, που πίσω από την μπρουτάλ εικόνα του κρύβει μια κατατρεγμένη ψυχή. Ενας ποιητής ντυμένος με την φόρμα εργασίας του εργάτη της γης.
Πέραν όλων αυτών το πιο μεγάλο ενδιαφέρον στην ταινία είναι ότι παρότι γυρίστηκε από γυναίκα και σε μια εποχή όπου ο κινηματογράφος παρουσιάζει το γυναικείο στοιχείο κυρίαρχο μέσα σε έναν κόσμο ηλίθιων ανδρών, η ωριμότητα που διακρίνεται στην ιστορία προέρχεται από τον άνδρα που θέλει πραγματικά να βοηθήσει την γυναίκα να μην πάρει λάθος δρόμο στην ζωή της.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr