Καλοκαίρι του 1990, στην ύπαιθρο των συνόρων ανάμεσα στην Ανατολική και Δυτική Γερμανία, οι οποίες πια ετοιμάζονται για την ένωση μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Η Μαρία θα γίνει σε λίγο καιρό 19 ετών. Οι γονείς της έχουν χωρίσει και η μητέρα της είναι άνεργη και ανήμπορη να τη ζήσει, οπότε η Μαρία μένει με τον φίλο της, Γιοχάνες, στο αγρόκτημα των γονιών του, οι οποίοι την έχουν υποδεχθεί σα δική τους κόρη.
Η Μαρία προτιμά να χάνεται στα βιβλία παρά να εστιάζει στην αποφοίτηση και το μέλλον της, ώσπου συναντά τυχαία τον Χένερ, έναν αρκετά μεγαλύτερό της, μοναχικό και κακόφημο αγρότη που ζει εκεί κοντά. Ένα μόνο άγγιγμα αρκεί για να πυροδοτήσει έναν έρωτα που κατακαίει τη ζωή της, ένα μυστικό πάθος γεμάτο λαχτάρα κι επιθυμία που καταβροχθίζει τα πάντα στο πέρασμά του κι αφήνει τη Μαρία με περισσότερα ερωτήματα, παρά απαντήσεις. Το μόνο σίγουρο; Μετά από αυτό το καλοκαίρι, δε θα είναι ποτέ πια η ίδια.
Στην έκτη της ταινία η Γερμανογαλλο-ιρανή σκηνοθέτης Εμιλί Ατέφ, η οποία μεταφέρει στην οθόνη το ομώνυμο μυθιστόρημα της Ντανιέλα Κριν του 2011, επιστρέφει στα θέματα της συγκυρίας που κρατά τους εραστές χώρια. Τοποθετημένο σ’ ένα ειδυλλιακό αγρόκτημα που βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Γερμανία, ένα έφηβο κορίτσι ενηλικιώνεται μέσα από μια θυελλώδη σχέση μ’ ένα μεγαλύτερο άνδρα, μια εμπειρία παρόμοια με τους παθιασμένους έρωτες από την κλασική λογοτεχνία που διαβάζει.
Η πρώτη συνάντηση της Μαρίας με τον Χένερ είναι μια μάλλον σαρκική υπόθεση, ενώ αντίστοιχα η πρώτη προσπάθεια συνεύρεσης με τον φίλο της Γιοχάνες δείχνει μια οικειότητα που αντικατοπτρίζεται από το πως γδύνονται αλλά και στα χαμογελαστά φρέσκα πρόσωπα τους. Το ζευγάρι είναι νέο, αισιόδοξο κι ερωτευμένο, κάνοντας σχέδια για το μέλλον, τουλάχιστον μέχρι να πει εμπόδιο η επιθυμία. Η Μαρία αρχίζει να διχάζεται ανάμεσα στον σκληροτράχηλο αλλά αρκετά ταραγμένο Χένερ και τον καλοσυνάτο αλλά
κάποιες στιγμές αφελή Γιοχάνες. Οι χαρακτήρες που τους περιβάλουν είτε λαχταρούν τις απολαύσεις της καπιταλιστικής Δύσης είτε την επιστροφή στη σταθερότητα που προσέφερε η σοσιαλιστική Ανατολή.
Το δράμα του ερωτικού τριγώνου ξετυλίγεται με αργούς ρυθμούς μέχρι να καταλήξει σ’ ένα αναμενόμενο τραγικό συμπέρασμα. Αρχικά γιατί ποτέ δεν καταφέρνει να ξεπεράσει την ανεξιχνίαστη ονειροπόληση της Μαρίας, το αόριστο τραύμα του Χένερ και την ευγενική μελαγχολία του Γιοχάνες. Η ταινία είναι γεμάτη από καταστάσεις που δεν οδηγούν πουθενά, ιδιαίτερα η περίπλοκη σχέση της Μαρίας με την άνεργη μητέρα της.
Οι καλύτερες στιγμές της ταινίας βρίσκονται στις ιστορικές αναφορές. Καθένας από τους χαρακτήρες ζει έντονα το τέλος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, μια αλλαγή που φέρνει ελευθερία, ευτυχία αλλά ταυτόχρονα φόβο και θυμό. Η ανθρώπινη σύνδεση και η επικοινωνία επιστρέφουν, οι άνθρωποι
είναι πλέον ελεύθεροι παρασυρμένοι από τον καταναλωτισμό καθώς περισσότερα είδη είναι και πάλι διαθέσιμα. Όπως η γιαγιά της Μαρίας που είναι ενθουσιασμένη γιατί μπορεί τώρα να αγοράσει έτοιμη σαντιγί.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα περίπλοκο δράμα, ένα δράμα που επεξεργάζεται έξυπνα την ιστορία του και την άλλοτε μουντή και άλλοτε ηλιόλουστη ατμόσφαιρα, όμως τις περισσότερες φορές χάνει αυτή την υπεροχή από τον αμφιταλαντευόμενο χειρισμό ενός περίπλοκου ρομαντισμού.
Ανδρέας Κουταλάς
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα popitandmovieon.gr