Μια αντιαποικιοκρατική άσκηση ύφους, η οποία ψηλαφεί με exploitation όρους την οδύνη της λευκής καταπίεσης.
Όλο και πιο συχνά, ο κινηματογράφος αναμετριέται με την έννοια της αποικιοκρατίας και κυρίως με τους τρόπους που αυτή μπορεί να αποδομηθεί τόσο πολιτικά όσο και πολιτισμικά. Ανάμεσα στους δημιουργούς που εμβαθύνουν διαχρονικά στο εν λόγω ζήτημα, όπως και στις πολύπλευρες μορφές λευκής επιβολής και ενοχής, είναι ο ολλανδικής καταγωγής Ρολφ ντε Χέερ, ο οποίος δραστηριοποιείται στην Αυστραλία. Μέσα από τις ταινίες του έχει πολλάκις αναμοχλεύσει το τραύμα των Αβορίγινων, φιλοδοξώντας να το απαλύνει ("Charlie’s Country"), κάτι που επιχειρεί και με το νέο, οριακό φιλμ του.
Σε ύφος μετα-αποκαλυπτικού sci-fi, μας συστήνει μια ανώνυμη μαύρη γυναίκα, η οποία έχει μόλις δραπετεύσει από ένα κελί στη μέση της ερήμου όπου είχε εγκαταλειφθεί για άγνωστο λόγο. Τότε αρχίζει να κατευθύνεται προς την πόλη, αγνοώντας πως και εκεί την περιμένουν νέες μορφές αιχμαλωσίας.
Με υλικά τους λιγοστούς διαλόγους σε μια δυσνόητη γλώσσα, τη συνολικά αφαιρετική διάθεση και τη διόγκωση της οδύνης, ο ντε Χεέρ σκύβει πάνω από το μαύρο βίωμα, θέλοντας να ευαισθητοποιήσει υπερτονίζοντας τις φρικαλεότητες της λευκής παρουσίας. Οι αδιαπραγμάτευτα ειλικρινείς και πολύτιμες προθέσεις του, όμως, δεν αναιρούν το γεγονός ότι η θέση εκκίνησής του είναι εξ αρχής λανθασμένη, αφού αναπαράγει το στερεότυπο πως συλλήβδην ο μαύρος πληθυσμός έχει αποκλειστικά το ρόλο του θύματος. Κι αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί αβίαστο φάουλ, η αισθητική της ταινίας δεν είναι ακριβώς υπερασπίσιμη. Η εικονογραφία, που ρέπει προς το exploitation, σε συνδυασμό με την έμφαση στη βία και την επιτηδευμένα ελλειπτική αφήγηση, προσδίδουν διαστάσεις άσκησης ύφους στο φιλμ, αντί για την κραυγή αγωνίας που επιδίωκε να είναι.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr