Τέλη 19ου αιώνα κι η επανάσταση σιγοβράζει στην τουρκοκρατούμενη Κρήτη. Ο Καπετάν Μιχάλης (Αιμίλιος Χειλάκης, κατά τα άλλα καλός ηθοποιός) αποτελεί την εμβληματική φιγούρα του τόπου, ένας άντρας λιγομίλητος που είτε τον υπακούς είτε τον φοβάσαι. Όμως παρά τη σιγουριά των πεποιθήσεών του, μια εσωτερική σύγκρουση θα τον κυριεύσει όταν θα ερωτευτεί την Εμινέ, τη γυναίκα του αδελφοποιητού του, Νουρήμπεη (Αλέκος Συσσοβίτης, αφοσιωμένος, δίνει το κάτι παραπάνω). Η Εμινέ (Τζένη Καζάκου, μοιάζει σα να έχει κρυμμένο ένα smartphone στην τσέπη της) τον αποσπά από τον ιερό στόχο στον οποίο είναι προσηλωμένος– την απελευθέρωση της Κρήτης. Όταν ξεσπά μια νέα εξέγερση, θα πρέπει να πάρει μια τεράστια, δύσκολη απόφαση.
Κινηματογραφική διασκευή της κλασικής ιστορίας του Καζαντζάκη (που πρόσφατα κυκλοφόρησε και σε μια πολύ πιο φροντισμένη κόμικ εκδοχή από την Διόπτρα) που αναπαράγει το κείμενο δίχως εμβάθυνση ή την όποια έγνοια για το πλαίσιο της σημερινής εποχής – κάτι που με εξαιρετικό τρόπο πέτυχε μια άλλη πρόσφατη αντίστοιχη παραγωγή, η “Φόνισσα”. Το ότι όμως η ταινία του Κώστα Χαραλάμπους δεν καταφέρνει να κοιτάξει την ιστορία ως κάτι πέρα από κομμάτι της εποχής της, είναι το μικρότερο από τα προβλήματα του φιλμ.
Το οποίο είναι ρυθικά ακατανόητο, γυρισμένο με τρόπο σχεδόν ακίνητο: Κάθε σκηνή έντονης κίνησης είναι μονταρισμένη σαν η δράση να συνέβη χιλιόμετρα μακριά από τους ηθοποιούς (απότομα cuts σε μπράτσα που ματώνουν, σε πόδια που χορεύουν κλπ), ενώ το production design μοιάζει ανύπαρκτο, με τοίχους που μοιάζουν να βάφτηκαν πέντε λεπτά πριν το γύρισμα χαλιά που έχουν ακόμα την τσάκισή τους, ψεύτικα βαρέλια(!) που έχουν προστεθεί σε μια σκηνή για να τη διαφοροποιήσουν χρονικά από μια άλλη σκηνή, γυρισμένη στο ίδιο σημείο.
Πολλά από αυτά θα μπορούσαν να συγχωρεθούν, όμως τελικά η ίδια η αφήγηση μοιάζει να πελαγοδρομεί, με την ταινία να μην αποκτά ποτέ καμία αίσθηση φόρας ή κρεσέντου – με αποτέλεσμα η κορύφωση να φτάνει εντελώς επιθετικά, κάτι που γίνεται ακόμα χειρότερο λόγω του άκριτου τρόπου με τον οποίο παρουσιάζεται. Και την ώρα που οι ηθοποιοί βρίσκονται μετέωροι, είτε παίζοντας με υπερβολικό στόμφο είτε ξύλινα – πάντως σε μια εσωτερική ισορροπία που δεν επιτυγχάνεται ποτέ.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr