Η νέα τάξη πραγμάτων που έχει επιβληθεί από την απειλή της Τεχνητής Νοημοσύνης στην παγκόσμια κοινότητα, βρίσκεται στην σκέψη των σεναριογράφων της τελευταίας ταινίας του Γκάρετ Έντουαρντς (Rogue one). Πολλές δεκαετίες από σήμερα (η ταινία αρχίζει το 2065) και μετά από την καταστροφή του Λος Αντζελες εξαιτίας της Τεχνητής Νοημοσύνης που είναι το πανίσχυρο όπλο της (διόλου τυχαία) Ασίας (η οποία πλέον ονομάζεται Νέα Ασία), οι Αμερικανοί περνούν στην αντεπίθεση σε μια προσπάθεια να καταστρέψουν το μυστηριώδη όπλο που απειλεί την ασφάλεια του πλανήτη.
Αλλά το όπλο είναι ένα μικρό παιδί, κατασκευή του «Δημιουργού» που θέλει να γίνει κυρίαρχος του κόσμου. Οπότε τα πράγματα σκουραίνουν για τον πρώην στρατιωτικό των ειδικών επιχειρήσεων (Τζον Γουόσινγκτον) που είναι ο οδηγός της αποστολής και συγχρόνως έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με το περιβάλλον της Τεχνητής Νοημοσύνης στην καρδιά του οποίου, πριν από χρόνια είχε σταλεί από την κυβέρνησή του ως μυστικός πράκτορας. Από σκέψη λοιπόν η ταινία δεν πάσχει, η Τεχνητή Νοημοσύνη στην θέση του απόλυτου εχθρού του ανθρώπου είναι κάτι που απασχολεί πολλούς στις μέρες μας.
Ομως αυτό τελικά δεν είναι παρά το πρόσχημα για την δημιουργία μιας ακόμα φασαριόζικης και σεναριακά μπερδεμενης ταινίας, η οποία δραματουργικά δεν μοιάζει να διαφέρει και τόσο από παλαιότερες περιπέτειες επιστημονικής φαντασίας που πάνω -κάτω, είχαν τον ίδιο στόχο, την σωτηρία του πλανήτη από κάτι πολύ κακό. Οι ασταμάτητες μάχες ανάμεσα στους ανθρώπους και τα «πλάσματα» Τεχνητής Νοημοσύνης (που δεν διαφέρουν από τις μάχες ανάμεσα στους ανθρώπους και τα Αλιεν στο «Αλιενς: Η επιστροφή» του Τζέιμς Κάμερον, ή εκείνες ανάμεσα στους στρατιώτες και τον αόρατο «Κυνηγό» του Τζον Μακ Τίρναν), είναι το στοιχείο που φαίνεται ότι κυριαρχεί στις προθέσεις των δημιουργών και αυτής της ταινίας.
Κάτι ενδιαφέρον εδώ είναι ότι πολλές από τις μάχες στην ταινία δεν φαίνεται να έχουν ιδιαίτερες διαφορές από τις μάχες που έχουμε δει σε ταινίες για τον πόλεμο του Βιετνάμ και αυτό λέει κάτι για τον πόλεμο γενικότερα. Όμως το παντοτινό «πρόβλημα» στο είδος της επιστημονικής φαντασίας είναι ότι εφόσον μιλάμε για το μέλλον που ουδείς γνωρίζει, υπάρχει μια ελευθερία να κάνουμε ότι θέλουμε, αδιαφορώντας για τις πολλές εξηγήσεις. Σε μια τέτοια κατάσταση μπορεί να σε βάλει ο «Δημιουργός», ταινία που δύσκολα θαυμάζεις αλλά δεν απορρίπτεις.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr