Στο κοντινό μέλλον, η τεχνητή νοημοσύνη εξαπολύει επίθεση εναντίον της ανθρωπότητας εκπυρσοκροτώντας πυρηνική βόμβα στο Λος Άντζελες. Η Δύση ξεκινά ανένδοτο αγώνα απέναντι στην ΑΙ, όμως στις χώρες τις Νέας Ασίας τα ρομπότ ζουν ειρηνικά μαζί με τον γενικότερο πληθυσμό Τι αποτέλεσμα θα έχει η σύρραξη;
Ο Γκάρετ Έντουαρντς του “Godzilla” και του “Rogue One” αποδεικνύει για άλλη μια φορά το πώς sci-fi χώροι με οπτικά εφέ μπορούν παρολαυτά να γυριστούν σα να ήταν το οποιοδήποτε εξωτερικό σκηνικό. Πρώτα σκηνοθετεί και μετά προστίθενται τα εφέ, τοποθετώντας τη δράση σε αληθινά σκηνικά, κι αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη δύναμη μιας ταινίας γεμάτης ιδέες και αλληγορικές διαστάσεις.
Η ιστορία μπλέκει μια αλληγορία για το Βιετνάμ με μια υπαρξιακή προσέγγιση πάνω στο ΑΙ.Ι, επιχειρώντας να γεννήσει παράλληλα και μια χορταστική εποποιία δράσης. Το πρόβλημα είναι πως η ανάπτυξη της δράσης είναι επιφανειακή και μονότονη, με αποτέλεσμα ένα φιλμ μεγαλύτερο σε διάρκεια από όσο χρειαζόταν, με κοιλιές και πεδιάδες, και με τον Τζον Ντέιβιντ Ουάσινγκτον να κρατά το κάδρο αλλά να μην έχει να δώσει το οτιδήποτε μεστό ως ηθοποιός.
Υπάρχουν εδώ πολυάριθμα κλισέ στην όλη υπόθεση, από το παιδάκι-Εκλεκτό μέχρι την παγκόσμια στρατιωτική απειλή που εξολοθρεύεται με το πάτημα ορισμένων κουμπιών, όμως η ταινία απολαμβάνεται περισσότερο σε επίπεδο διάθεσης. Ο Έντουαρντς βάζει στην ιστορία αρκετές φιλόδοξες ιδέες τις οποίες δεν ξέρει απαραιτήτως τι να κάνει, όμως τα επιμέρους κεφάλαια και κυρίως η σχεδόν επαναστατική χρήση των εφέ έχουν αποτέλεσμα μια ιστορία που αλλάζει διαρκώς μορφή και παραμένει διασκεδαστική.
Η κλιμάκωση είναι μέτρια χορογραφημένη, μιας και ποτέ δεν καθίστανται σαφή τα ζητούμενα της δράσης, όμως το φιλμ είναι ικανό να σε συμπαρασύρει από ομορφιά και ιδέες μόνο.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr