Η απώλεια της παιδικής αθωότητας
Αρχές της δεκαετίας του 1970, η Μαδαγασκάρη είναι ανεξάρτητη από το 1960 αλλά η χώρα εξακολουθεί να βρίσκεται υπό την διακριτική κηδεμονία της Γαλλίας η οποία διατηρεί βάσεις στο νησί. Σε μια τέτοια αεροπορική βάση ζει ο 10χρονος Τομά, ο πατέρας του οποίου υπηρετεί στην αεροπορία. Εκεί ζουν κι άλλες οικογένειες γάλλων στρατιωτικών που απολαμβάνουν την ομορφιά του τόπου. Ο Τομά διαβάζει κόμικς -αγαπημένη του ηρωίδα είναι η Φαντομέτ- κάνει παρέα με τη συνομήλική του Σουζάν, ανακαλύπτει τον αληθινό κόσμο και την ίδια ώρα ταξιδεύει και μέσα στη φαντασία του. Όμως στη ζωή δεν είναι όλα ιδανικά κι έτσι ο Τομά θα έρθει σε επαφή με τις πρώτες ρωγμές που θα αναστατώσουν το μικρό του σύμπαν.
«Το κόκκινο νησί» (L’ ile rouge) του Ρομπέν Καμιγιό είναι μια ταινία τρυφερή, όπως η παιδική ηλικία που όσο πλησιάζει το φινάλε αρχίζει να σκληραίνει. Σαν να ενηλικιώνεται η ίδια η ταινία και να χάνει όλη εκείνη τη χαλαρότητα που είχε μέχρι τώρα και να πρέπει να δει κατάματα την πραγματικότητα.
Μια ταινία για την αθωότητα και την απώλεια των παιδικών χρόνων και των αναμνήσεων. Που ο μικρός Τομά νιώθει να τον πληγώνουν τόσο ώστε να πει «δε θέλω αναμνήσεις. Θέλω να τα ξεχάσω όλα».
Στο φινάλε ο Καμιγιό υπενθυμίζει το αποικιοκρατικό παρελθόν της πατρίδας του και τους αγώνες των Μαλγάσιων για ανεξαρτησία.
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com