Αυτή η ταινία προέκυψε από μια συνδυαστική ανακάλυψη του σκηνοθέτη Γκρεγκ Κγουένταρ: α) του προγράμματος RTA (Rehabilitation Through the Arts – Επανένταξη Μέσω της Τέχνης), το οποίο εφαρμόστηκε στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Σινγκ Σινγκ και β) ενός άρθρου στο Esquire σχετικού με μια παράσταση που κρατούμενοι είχαν ανεβάσει στα πλαίσια του προγράμματος.
Βέβαια, το θέατρο ως μέσο καλυτέρευσης ανθρώπων που έχουν βρεθεί στην φυλακή δεν είναι μια ιδέα που ξεχωρίζει για την πρωτοτυπία της – αρκεί να θυμηθεί κανείς το σπουδαίο φιλμ των αδελφών Ταβιάνι «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει» (2012), ανάμεσα σε αρκετές άλλες.
Στην περίπτωση της «Παράστασης του Σινγκ Σινγκ» όμως την διαφορά κάνει ο Κόλμαν Ντομίνγκο, ένας από τους χαρισματικότερους αυτή την στιγμή Μαύρους ηθοποιούς της Αμερικής. Υποδύεται τον κατάδικο Ντιβάιν Τζ έναν ενδιαφέροντα ήρωα πάνω στον οποίο όλη η ταινία είναι κυριολεκτικά κτισμένη.
Ο Ντιβάιν Τζο είναι διανοούμενος με το χάρισμα του «δασκάλου» και παρότι αγωνιά για την (πολλοστή) ακρόαση επιείκειας (είναι φυλακισμένος για φόνο), δεν απαρνείται το πάθος του για το θέατρο. Πολύ απλά ο άνθρωπος αυτός σε κερδίζει απλώς και μόνο με την παρουσία του, την ώρα που ο σκηνοθέτης «ντύνει» με προσοχη την ταινία με τα πρόσωπα των υπόλοιπων καταδίκων – ηθοποιών (πολλοί από τους οποίους είναι πραγματικοί κατάδικοι).
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr