To βαθιά κοινωνικοπολιτικό σινεμά του Γάλλου σκηνοθέτη Λάτζ Λι είχε φανεί από τους «Αθλίους» (2019) μια σκληρή ματιά πάνω στην κατάχρηση εξουσίας της αστυνομίας σε υποβαθμισμένες περιοχές του Παρισιού – καζάνια που βράζουν έτοιμα ανά πάσα στιγμή να εκραγούν. Ένα παρόμοιο θέμα βρίσκουμε και στους «Παρείσακτους» που τοποθετούνται στη επίσης καταπιεσμένη κοινότητα αράβων μιας «ανώνυμης» πόλης της Γαλλίας.
Η κοινότητα θα έρθει σε σύγκρουση με τον νέο δήμαρχο (Αλέξις Μανέντι) που είναι ένας σχετικά νέος οικογενειάρχης, παιδίατρος, εντελώς οπορτουνιστας και παντελώς αδιάφορος για κάθε τι πέρα από την προσωπική του αναρρίχηση στην εξουσία. Ένα προβληματικό κτίριο, εκείνο που ο ίδιος ο δήμος είχε παραχωρήσει στους μετανάστες θα γίνει μια καλή αφορμή για να επιτευχθεί ο απώτερος στόχος του: να «καθαρίσει» ο τόπος από τους αραβες και να αναπτυχθεί η περιοχή.
Αν το κτίριο κριθεί επικίνδυνο θα πρέπει για λόγους ασφαλείας να αδειάσει και έτσι να εκδιωχθούν οι άνθρωποι από τα σπίτια τους. Μόνο μια γυναίκα από το Μάλι (Άντα Ντιό) θα έχει την τόλμη να σηκώσει κεφάλι αλλά και πάλι, τι μπορεί να κάνει μόνη μέσα στο στόμα του λιονταριού; Παρά τον καταγγελτικό της χαρακτήρα, η ταινία σε κερδίζει χάρη στον ασταμάτητο ρυθμό και την πηγαία δύναμη της κινηματογράφησης του Λι που χωρίς αμφιβολία είναι ένας από τους μεγάλους μάστορες του σύγχρονου γαλλικού σινεμά.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr