Δεύτερη ταινία της εβδομάδας με φόντο αφρικανική χώρα το «Κόκκινο νησί» εκτυλίσσεται στη Μαδαγασκάρη (Κόκκινο νησί είναι το υποκοριστικό της), στις αρχές της δεκαετίας του 1970 όταν ακόμα ήταν αποικία της Γαλλίας. Βρισκόμαστε σε ένα «τέλος εποχής» και αυτό είναι που ενδιαφέρει τον Γάλλο σκηνοθέτη Ρομπέν Καμπιγιό.
Οι στρατιωτικές βάσεις των Γάλλων υπάρχουν ακόμα, όμως ο αέρας της αλλαγής κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα. Με άξονα το παιδικό βλέμμα, του Τομά (Σαρλί Βοσέλ) γιού ενός ζευγαριού Γάλλων, ο Καμπιγιό αναμειγνύει διάφορα επεισόδια με την γενική, πνιγηρή ατμόσφαιρα της ιστορίας. Ο πατέρας στρατιωτικός (Κιμ Γκιτιέρεζ), η μάνα (Νάντια Τεντέσκιεβιτς), φροντίζει το σπίτι. Ο Τομά θα έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με την «πραγματική ζωή», ενώ φαντάζεται ότι είναι χαρακτήρας σε κόμικ.
Ο κόσμος των μεγάλων δεν είναι αυτός που ως τώρα το παιδί πίστευε ότι είναι • αντιθέτως, είναι ένας κόσμος άγριος και σκληρός, μακριά από τα δικά του τρυφερά συναισθήματα. Έχοντας ζήσει ο ίδιος ως παιδί στη Μαδαγασκάρη, ο Καμπιγιό (γνωστός από ένα άλλο δράμα εποχής, τους «120 χτύπους το λεπτό» όπου θέμα ήταν οι συνέπειες της εξάπλωσης της νόσου του AIDS), συνθέτει την παιδική ανάμνηση με την φαντασία και δημιουργεί ένα παράξενο κοκτέιλ όπου βασικό συστατικό είναι η αλήθεια που απηχεί ακόμα και την επικαιρότητα.
Ο φυλετικός διαχωρισμός, η καταπιεσμένη γυναίκα (λευκή και μαύρη), η γυναίκα που θα επαναστατήσει (ντόπια) και η δίψα για ανεξαρτησία με στόχο το νέο ξεκίνημα με μηδενισμένο το κοντέρ σε μια χώρα που επί χρόνια ζούσε υπό την απειλή του μαστιγίου μιας άλλης, δυνατότερης, συνθέτουν μια πολύ ώριμη, πολιτική ταινία που αναπτύσσεται γλαφυρά ως μια ιστορία παιδικής ενηλικίωσης.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr