Η Μπανέλ (Κάντι Μάνε) είναι μια λαμπερή νέα γυναίκα, πανέμορφη, υγιής που ωστόσο μοιάζει με ξένο σώμα στο χωριό της από όπου ελπίζει να ξεφύγει για μια καλύτερη ζωή, είναι η καρδιά της ταινίας από την Σενεγάλη. Καταπιέζεται από το περιβάλλον του χωριού και τελικά δεν βρίσκει το στήριγμα που θα ήθελε στο πρόσωπο του αγαπημένου της, Αντάμα (Μαμαντού Ντιαλό), ο οποίος αν και την παντρεύτηκε είναι διχασμένος ανάμεσα στις παραδόσεις του τόπου του (οι ντόπιοι τον θέλουν αρχηγό).
Το πρόσωπο και ο χαρακτήρας αυτής της γυναίκας είναι που κυρίως ενδιαφέρουν την Ραμάτα –Τουλάγιε Σι στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της. Η Μπανέλ είναι η επιτομή της σύγχρονης γυναίκας που αλλάζει, παντού, ακόμα και σημεία του πλανήτη για τα οποία δεν έχουμε ιδέα – ή νομίζουμε ότι έχουμε αλλά είναι λανθασμένη.
Εκεί λοιπόν βρίσκεται η ψυχή αυτού του λυρικού, σύγχρονου παραμυθιού που μοιάζει τοποθετημένο σε έναν «μη χρόνο», σαν τον χρόνο του παραδοσιακού παραμυθιού το οποίο ο Ανταμα αφηγείται στην Μπανέλ στην αρχή της ταινίας όταν όλα δείχνουν όμορφα, ρομαντικά, χωρίς σκοτούρες.
Με δεδομένο ότι το σινεμά της Σενεγάλης είναι σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα, αυτή η ταινία αποτελεί μια πολύ ευχάριστη εμπειρία • δεν έχει πραγματικά τίποτα να ζηλέψει από οποιαδήποτε ευρωπαϊκής χώρας. Συγχρόνως, είναι μια θαυμάσια κινηματογραφική πρόταση με υψηλής αισθητικής κινηματογράφηση και πρωτότυπο χειρισμό θέματος.
Κάδρα που σφραγίζονται στη μνήμη, έξοχο styling (η Κ. Μάνε είναι πραγματικά μια αιθέρια ύπαρξη) και μια σύνθεση χρωμάτων και τοπίων που από μόνη της αποτελεί λόγος για να δει κανείς την ταινία που πέρσι διεκδίκησε τον Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ Καννών.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr