Η φαινομενικά τέλεια ζωή τού Μάικ, ενός επιτυχημένου λέκτορα φιλοσοφίας και συγγραφέα παίρνει μια εντελώς διαφορετική τροπή όταν σώζει μια χορεύτρια της νύχτας, τη Βαλ, από την επίθεση κάποιου αγνώστου.
Μερικές ταινίες είναι υπεράνω κριτικής ή, πιο σωστά, δεν αντέχουν σε κριτική. Δεν έχουν στουντιακή αρωγή, δεν διαθέτουν τους πόρους, ούτε την εμπειρία πίσω από τις κάμερες, όπως μια ταινία σαν το ΑfrAId, για παράδειγμα, που κυκλοφορεί επίσης αυτή την εβδομάδα. Η σοβαρή ένδεια της παραγωγής, η απουσία στιλ, οι αβλεψίες στα ρακόρ καθιστούν το Sparrow’s Call μία από αυτές τις ταινίες. Όμως, είναι έλλειψη ευγένειας, κριτικής και μη, να τους επιτεθείς με εξυπνάδες και «κακιούλες» για αυτά τους τα κουσούρια.
Σύμφωνοι, δεν φέρουν εκείνη την κατασκευαστική επιμέλεια που (μάλλον δικαίως) περιμένει ο μέσος θεατής που θα πληρώσει εισιτήριο για να τις παρακολουθήσει σε κανονικό κύκλωμα διανομής. Έχουν όμως κάτι για να ικανοποιήσει εκείνον τον ριψοκίνδυνο θεατή που θα τις αναζητήσει, συνήθως σε φεστιβάλ μικρότερης κατηγορίας ή στο κύκλωμα του VOD. Είναι ο ίδιος θεατής που παλιότερα ξεψάχνιζε τα ράφια του βιντεοκλάμπ, αναζητώντας πίσω από τις κυκλοφορίες πρώτης γραμμής ακατέργαστα διαμάντια ή πιο σωστά, στιγμές που μοιάζουν με τέτοια εντός δημιουργιών που, κακά τα ψέματα, έφερναν περισσότερο σε άνθρακα.
Το Sparrow’s Call, λοιπόν, έχει ένα σενάριο με οξύτατες διαλογικές αντεγκλήσεις και αρκετές μικροανατροπές για να κρατήσουν το ενδιαφέρον αυτού του θεατή, με την επιλογή της μη γραμμικής αφήγησης να συνδράμει τον δραματικό του αντίκτυπο. Διαθέτει και λίγο ερωτισμό, κλείνει και με ένα καλόψυχο επιμύθιο που αντιλαμβάνεται τη ρεβάνς με τον τρόπο των κινηματογραφικών ουμανιστών και όχι με εκείνον των «κάφρων». Υπάρχει άρα μέσα του υλικό πρόσφορο και ικανό, υπό άλλες συνθήκες παραγωγής και εκτέλεσης, να τροφοδοτήσει μια ταινία επαρκή και για τον άλλο θεατή, της εμπορικής, ευρείας διανομής. Μια ταινία που θα διεκδικούσε επάξια τον θαυμασμό, αντί για την κατανόησή μας. Ευτυχώς για εκείνη, αλλά και για την ποικιλομορφία της κινηματογραφικής δημιουργίας, ο θεατής στον οποίο απευθύνεται, το ξέρει, το βλέπει και κατανοεί αυτά που ο άλλος θα απορρίψει με αποστροφή ή χλεύη. Σε αυτόν τον θεατή απευθύνεται κι ετούτο το μικρό κείμενο κριτικής - τα αστεράκια αξιολόγησης απευθύνονται στον άλλο.
Γιάννης Βασιλείου
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα lifo.gr