Δαιμόνιο AI επιχειρεί να ελέγξει τα μέλη μιας οικογένειας σε επικίνδυνο, αν όχι και θανάσιμο βαθμό.
Φοβάμαι πως το κατάντημα των παραγωγών της Blumhouse θα μας κάνει ν’ ακούμε το όνομα της εταιρείας και να το βάζουμε στα πόδια… με τρόμο! Εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ ένα άθλιο και πλέον φτηνιάρικο κοπιάρισμα της περσινής «M3GAN», δίχως το robot τούτη τη φορά διότι… το CGI θα κόστιζε κάτι παραπάνω! Οπότε, μιλάμε για το ίδιο ακριβώς concept, με «οπτικά εφέ» που τα κάνει όλα… αόρατα!
Η εισαγωγική – «κοίτα τι έπαθαν αυτοί που το είχαν πριν» – σεκάνς αφήνει ελπίδες για κάτι το θριλερικά υποσχόμενο, με μυστηριώδεις προεκτάσεις. Το «ΦοβάμΑΙ», όμως, πραγματώνει μονάχα τους φόβους ότι ο θεατής θα παρακολουθήσει μια ανέμπνευστη φλόμπα, δημιούργημα ανθρώπινων… ελαττωμάτων που θεωρούν εαυτούς σεναριογράφους! Κυριολεκτικά, το έργο σε κάνει να ελπίζεις να είχε γυριστεί εξολοκλήρου από AI, που σίγουρα θα μοχθούσαν περισσότερο για να βγάλουν ένα πιο αξιοπρεπές ή πειστικό αποτέλεσμα, με συνοχή κι αληθοφάνεια στην εξέλιξη της ιστορίας.
Το καταστασιακό χτίζεται πάνω σε δραματουργικά στερεότυπα της «κακιάς μηχανής» που εισχωρεί στις ρίζες μιας όχι και τόσο δεμένης οικογένειας για να την βελτιώσει και να την ενώσει ιδανικά, δίχως όμως να υπολογίζονται ηθικοί φραγμοί ή ο παράγοντας ότι ο άνθρωπος εκ φύσεώς του δεν είναι και το πιο τέλειο ή αλάνθαστο πλάσμα στον κόσμο. Φυσικά, το έργο υπερασπίζεται τις ανθρώπινες αδυναμίες έναντι της δίχως ίχνος συναισθήματος τεχνολογίας, όμως, αυτά έχουν ειπωθεί με τον πιο ουσιαστικό τρόπο από το 1968 κιόλας (HAL, τόσες δεκαετίες έχουν περάσει κι ακόμα καταφέρνεις να τους ξεφτιλίζεις…)!
Όταν η υποπλοκή που αφορά στους ιδιοκτήτες της εταιρείας που κατασκεύασε την AIA πηγαίνει… εντελώς στραβά (πέραν των ορίων του κλαυσίγελου), η ασυναρτησία παίρνει το πάνω χέρι ολοταχώς, σε βαθμό να μην προλαβαίνεις να επεξεργαστείς με κάποια στοιχειώδη λογική τα τεκταινόμενα, τα οποία στριμώχνονται σ’ ένα τελικό εικοσάλεπτο «αποκαλύψεων» άξιο… γρονθοκοπήματος (και των σεναριογράφων και του σκηνοθέτη και των παραγωγών)! Είναι άξιον απορίας γιατί οι αξιοπρεπέστατοι Τζον Τσο και Κάθριν Γουότερστον δέχτηκαν να πρωταγωνιστήσουν σ’ ένα τέτοιο φιλμικό ναυάγιο, που ειλικρινά δεν αντιλαμβάνομαι γιατί έπρεπε να περάσει και από τα σινεμά.
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Ακόμα και σε πλατφόρμα να το είχατε εντοπίσει και να είχατε πατήσει το PLAY, τάχιστα θα επιστρέφατε στο menu επιλογής τίτλων για να δείτε κάτι άλλο.
Ηλίας Φραγκούλης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr