Οι αυτοβιογραφικές αναμνήσεις από την παιδική ηλικία σε μια γαλλική στρατιωτική βάση στη Μαδαγασκάρη, στη δεκαετία του ‘70, σε μια περίοδο που η χώρα μόλις είχε αποκτήσει την ανεξαρτησία της, αναμιγνύονται με την φαινομενικά ξέγνοιαστη ζωή των βαριεστημένων Γάλλων αξιωματικών και των οικογενειών τους και τις διάφορες πολιτικές εξελίξεις, στη δοσμένη με λεπτότητα και εντυπωσιακές εικαστικά εικόνες, ταινία του Ρομπέν Καμπιγιό («120 χτύποι το λεπτό»).
Με χιούμορ και χωρίς συναισθηματισμούς, ο Καμπιγιό καταγράφει την αρχικά φαινομενικά ειδυλλιακή ζωή των Γάλλων (μαζί με τα φλερτ και τα διάφορα γλέντια τους) στη στρατιωτική τους βάση, με τον μικρό Τομά και τη Βιετναμέζα φίλη του, Σουζάν, να παρακολουθούν τους μεγάλους
και τα ντέρτια τους, κρυμμένοι σε διάφορα μέρη, αντιπαραθέτοντας τις άχαρες μικροπεριπέτειες τους με τις φανταστικές περιπέτειες της Φαντομέτ, της comic ηρωίδας τους, με τον ίδιο τον Τομά να παίρνει, κάποια στιγμή, τη θέση της φανταστικής ηρωίδας. Αντίθετα όμως με το πολύ μέτριο Pacifiction του Άλμπερτ Σέρα, ο Καμπιγιό καταφέρνει να δώσει μια πιο αληθινή εικόνα της κατάστασης του μετά-αποικιακού νησιού και των αγώνων που περιμένουν τους κατοίκους του, όπως εντυπωσιακά και με τρόπο εξαιρετικό, αποκαλύπτει στην τελευταία, απρόσμενη, σεκάνς της ταινίας.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr