Μια τοπική ακτιβίστρια συγκρούεται με τον νεαρό και φιλόδοξο δήμαρχο ενός φτωχού προαστίου του Παρισιού. Κάτι σαν πνευματική συνέχεια του βραβευμένου στις Κάννες – αλλά στην πραγματικότητα όχι ιδιαίτερα καλού ή ουσιώδους– “Οι Άθλιοι”, με τον Λατζ Λι να επιστρέφει πίσω από την κάμερα.
Κι ενώ φαίνεται και πάλι η προσωπικότητα του Λατζ Λι και το πάθος του να ρίξει στην οθόνη ιστορίες και καταστάσεις από τα προάστια, και τις τεράστιες θεσμικές αδικίες και τον κυβερνητικό κυνισμό που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι εκεί, τα επιμέρους στοιχεία δεν δουλεύουν. Οι χαρακτήρες είναι σχηματικοί, η αίσθηση βάρους και ισορροπίας απουσιάζει (γιατί περνάει η οπτική μέσα από την οικογένεια του δημάρχου;) και το φινάλε είναι κακό σε σημείο θυμού.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr