ΜΠΑΝΕΛ & ΑΝΤΑΜΑ - Θοδωρής Δημητρόπουλος

Πάρα πολύ ερωτευμένοι μεταξύ τους, η Μπανέλ κι ο Ανταμά ζουν σε ένα απομονωμένο χωριό στη βόρεια Σενεγάλη, αποφασίζουν όμως να μετακινηθούν μακριά από τις οικογένειές τους, για να είναι μαζί. Για αυτούς, αυτή τη στιγμή, τίποτα άλλο δεν υπάρχει. Όμως ο τέλειος, σχεδόν παραμυθένιος έρωτάς τους, θα συγκρουστεί με τα αρτηριοσκληρωτικά έθιμα του χωριού. Όταν ο εσωστρεφής και ήσυχος Ανταμά αρνείται να αναλάβει τα καθήκοντά του ως μελλοντικός ηγέτης του χωριού, τα πάντα κυκλώνονται από το χάος, με την επαναστατική ψυχή της Μπανέλ να αναζητά διέξοδο στη βία και νόημα στο ακατανόητο.

Ένα μικρού βεληνεκούς αλλά πανέμορφο ρομάντζο που μοιάζει να μην τοποθετείται ποτέ και πουθενά στον Χρόνο, παίζοντας περισσότερο με αρχέτυπα και με ευρείες έννοιες περί χάους και ελέγχου, αγάπης και βίας. Η πρώτη ειδικά πράξη μας συνεπαίρνει μαζί της, παρουσιάζοντας το ζευγάρι σε μια στιγμή απόλυτης ψυχικής ηρεμίας και έκστασης, εξηγώντας μας σταδιακά τη σύγκρουση μέσα από μεγάλα κάδρα πλημμυρισμένα στα έντονα, δυναμικά χρώματα που βάφουν αυτό το ρομαντικό παραμύθι με εκφραστικές, σκληρές αποχρώσεις, που μας αρπάζουν.

Οι αντιπαραθέσεις καταστάσεων ύπαρξης, μαζί με μια απρόσμενα σκοτεινή φλέβα που κρύβει τελικά το στόρι, συντηρούν το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα. Έστω κι αν δυστυχώς μέχρι το τέλος η Ραμάτα-Τουλαγιέ Σι (που έχει γράψει και σκηνοθετήσει την ταινία, στο φιλμικό της ντεμπούτο) μοιάζει κάπως αβέβαιη για το πώς να ολοκληρώσει την ιστορία της χωρίς να ενδώσει στην αφαιρετικότητα και τον συμβολισμό.

Σε κάθε περίπτωση, κι ακόμα κι αν δυστυχώς η ταινία (χαμηλών τόνων και δίχως καθόλου πομπώδη διάθεση) πέρασε χωρίς να ακουμπήσει από το περσινό Διαγωνιστικό των Καννών, η γαλλο-σενεγαλέζα δημιουργός θα πρέπει να μείνει στο ραντάρ μας. Αυτό που κάνει εδώ είναι όμορφο σινεμά με ψυχή, που ανάγει τον ρομαντισμό και τις κοινωνικές δυναμικές στα επίπεδα του μύθου. Δε θα εκπλαγούμε αν μια μέρα μας αφήσει με το στόμα ανοιχτό – προς το παρόν πάντως, μας κάνει να χαμογελάμε ζεστά.