Στις αρχές της δεκαετίας του '70, η Γαλλία δεν είναι πια η μεγάλη αποικιοκρατική δύναμη που ήταν κάποτε. Μόνο λίγες στρατιωτικές βάσεις στο εξωτερικό τής έχουν απομείνει, όπως αυτή στην αφρικανική νησιωτική χώρα της Μαδαγασκάρης. Εκεί μεγαλώνει ένας δεκάχρονος Γάλλος, που, επηρεασμένος από τα κόμικς με υπερήρωες που διαβάζει, αρχίζει να κοιτά με διαφορετικό μάτι τα πράγματα και τα κορίτσια γύρω του, ανακαλύπτοντας μια διαφορετική πραγματικότητα... Αντλώντας από προσωπικές μνήμες, ο Ρομπίν Καμπιγιό μάς παραδίδει μια ταινία για το τέλος της αθωότητας και την αρχή ενός πιο αδυσώπητου κόσμου, που δεν είναι άλλος από τον κόσμο των μεγάλων.
Αλγερία, Τσαντ, Ινδονησία, Μαδαγασκάρη. Οπως ακούμε και στον ύμνο των Γάλλων αλεξιπτωτιστών που είναι περήφανοι για τους ένδοξους προγόνους τους, οι Γάλλοι αποικιοκράτες αιματοκύλισαν ουκ ολίγες χώρες. Εδώ βρισκόμαστε 12 χρόνια μετά την ανεξαρτησία της χώρας αλλά βλέπουμε ότι ο γαλλικός παράγοντας είναι ακόμα ισχυρός. Ο γαλλικός παράγοντας βοηθάει την αστική κυβέρνηση στην καταστολή των εξεγέρσεων. Οι Γάλλοι αλεξιπτωτιστές πέφτουν κατά εκατοντάδες στη χώρα. Οι οικογένειές τους ζουν απροβλημάτιστα στους παραδείσους των βάσεων. Τίποτα δεν μαρτυρά τα εγκλήματα που διαπράττονται. Μόνο στο τέλος «περνάμε» στην πλευρά των ιθαγενών. Τούτη η ταινία είναι για το πώς ένα παιδί που μεγαλώνει κλεισμένο στη βάση, αντιλαμβάνεται από θραύσματα και μισόλογα ότι κάτι δεν πάει καλά στην υπέροχη ξέγνοιαστη ζωή του. Ο Καμπιγιό είναι αυτό το παιδί που γυρίζει πίσω στα παιδικά του χρόνια να μας δείξει τη σιωπή, την υποκρισία και τελικά ότι τα παιδιά γνωρίζουν περισσότερα από όσα πιστεύουμε. Δημιουργεί μια εκπληκτική ατμόσφαιρα. Καταφέρνει μέσω ενός υπερήρωα να θίξει τις αθέατες πλευρές της φρίκης. Η μικρή ένστασή μας βρίσκεται στο γεγονός ότι θα μπορούσε να αναδείξει λίγο πιο έντονα την αντιδιαστολή μεταξύ του φωτός και του σκοταδιού. Ομως μας αποζημιώνει στο τέλος, εκεί φωτίζονται όλα τουλάχιστον για μας.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr