Ο αγώνας για επιτυχία που καταστρέφει τα πραγματικά μας όνειρα, οι απογοητεύσεις και ο απολογισμός μιας ζωής, είναι τα βασικά θέματα του συγκινητικού ρομαντικού δράματος του Στεφάν Μπριζέ («Ένας άλλος κόσμος». «Ο νόμος της αγοράς», «Σε πόλεμο»).
Ο Ματιέ (Γκιγιόμ Κανέ), ένας διάσημος ηθοποιός του κινηματογράφου που πλησιάζει τα 50 του, αγχωμένος για το μέλλον του στο θέατρο, εγκαταλείπει το Παρίσι και τη σύντροφο του (στο ρόλο η συν-σεναριογράφος του, Μαρί Ντρικέρ), σταρ στο δελτίο ειδήσεων τηλεοπτικού σταθμού, που ακούμε μόνο στις τηλεφωνικές τους επικοινωνίες, για να περάσει μερικές μέρες στο σπα ενός παραλιακού ξενοδοχείου της Βρετάνης. Εκεί θα συναντήσει την Αλίς (Άλμπα Ρορβάκερ), δασκάλα τώρα του πιάνου, με την οποία είχε παλιά μεγάλο δεσμό και που την εγκατέλειψε 15 χρόνια πριν, για να ακολουθήσει μια καριέρα στον κινηματογράφο. Η Αλίς, τώρα παντρεμένη και με παιδί, έχει εγκατασταθεί στην περιοχή κοντά στο ξενοδοχείο όπου ο Ματιέ προσπαθεί να συνέλθει, μέσα από ένα πρόγραμμα «θαλασσοθεραπείας», όταν, αγχωμένος, εγκατάλειψε, ύστερα από τρεις εβδομάδες πρόβες, τους συνεργάτες του και το θέατρο, όπου σχεδίαζε να κάνει την πρώτη του θεατρική εμφάνιση.
Αλλαγή πλεύσης, φόβος και αναποφασιστικότητα, εγκατάλειψη σχεδίων, δίνονται μέσα από ωραία στημένες σκηνές, όπου κυριαρχούν τα αισθήματα αλλά και η ανάγκη αποδοχής και «κλείσιμο (closure) του παρελθόντος: Πολύ ωραία είναι η σκηνή με την Αλίς, που εγκατέλειψε τα σχέδια της για μουσική, να περιγράφει στον Ματιέ τα καταπιεσμένα της αισθήματα και τη μοναξιά της (σαν «να είχα κρυφτεί σε μια τρύπα», του εξομολογείται), ή η σκηνή στην οποία ο Ματιέ και η Αλίς βρίσκονται σε μια γιορτή της παλιάς φίλης και τώρα χήρας της Αλίς, με τους καλεσμένους να παρακολουθούν ένα ντουέτο να μιμείται τους ήχους διαφόρων πουλιών, καθώς κι εκείνη της τελικής αποδοχής, με τον Μπριζέ να χρησιμοποιεί ευφυέστατα και μια συνέντευξη (με την ηλικιωμένη φίλη της Αλίς, όπου, μέσα από τη ζωή της, παρακολουθούμε την πορεία της σε μια συντηρητική κοινωνία, ώσπου σε μεγαλύτερη ηλικία αποδέχτηκε τελικά την ιδιαιτερότητα της για να περάσει την υπόλοιπη ζωή της ευτυχισμένη κοντά σε με μια γυναίκα στην οποία βρήκε τη φιλία και τον έρωτα.
Σε μια ταινία πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες του, όπου η μελαγχολία συμβαδίζει αρμονικά με την κωμωδία (ο κόσμος του Άκι Καουρισμάκι δεν είναι μακριά), ο Μπριζέ, άλλοτε μέσα από τις συναντήσεις των δυο εραστών και τις συζητησεις τους (συζητήσεις που φέρνουν στο νου τις ταινίες του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ), άλλοτε με ένα χιούμορ και κωμικές καταστάσεις που θυμίζουν το αμερικανικό σλάπστικ και τις κωμωδίες του Φρανκ Τάσλιν (οι σκηνές με τη μηχανή του καφέ ή εκείνες με την ειδική «πανοπλία» όταν προσπαθεί να σηκωθεί), έφτιαξε μια ταινία σχόλιο πάνω στις χαμένες ευκαιρίες, φόρος τιμής όχι μόνο στα κλασικά μελοδράματα άλλα και στον κινηματογράφο γενικότερα.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr