Είναι το θέμα της ταινίας εδώ, που ξεχωρίζει περισσότερο από την ίδια ταινία. Στο τραπέζι τίθεται ένα καίριο κοινωνικό ερώτημα που πολύ πιθανόν κάποια στιγμή στο μέλλον να βρούμε μπροστά μας: μπορεί σε θέματα νομικής φύσεως ο ανθρώπινος εγκέφαλος να αντικατασταθεί από τους αλγόριθμους της τεχνητής νοημοσύνης; Μπορεί το κομπιούτερ να παίρνει δικαστικές αποφάσεις;
Αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα ο σκηνοθέτης Σιμόν Κασάλ εντάσσει στο πλαίσιο του συνωμοσιολογικού θρίλερ βάζοντας μια δικαστή της Ισπανίας, γνωστή για τις ριζοσπαστικές της μεθόδους (Βερόνικα Ετσέγκουι) στη θέση του ανθρώπου που θα πρέπει να καταθέσει γνώμη για το αν το λογισμικό πρόγραμμα απονομής δικαιοσύνης που έχει ανακαλύψει μια μεγάλη εταιρεία μπορεί να λειτουργήσει ως σύμβουλος σε δικαστικές αποφάσεις.
Μάλιστα, η ισπανική κυβέρνηση έχει διακηρύξει δημοψήφισμα επί του θέματος. Πολλά όμως τα λεφτά, πολλά και τα παντός τύπου συμφέροντα που διακυβεύονται. Πολλά τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, πολλές και οι εκπλήξεις. Αλλά και από κάποιο σημείο και μετά, πολύ έντονη η βεβαιότητα ότι αυτό που στην πραγματικότητα παρακολουθούμε είναι μια ταινία της οποίας το σενάριο έχει χαρακτήρα παλιομοδίτικου «κοινωνικού θρίλερ» α λα ΝίκοςΦώσκολος…
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr