Βασικοί ήρωες στην τελευταία ταινία του βαθιά πολιτικοποιημένου Γάλλου σκηνοθέτη Στεφάν Μπριζέ («Ο νόμος της αγοράς», «Η ζωή μιας γυναίκας», «Σε πόλεμο»), είναι δύο μοναχικοί άνθρωποι, ο Ματιέ και η Αλίς, απομονωμένοι σε σπα πολυτελείας, κάπου στον γαλλικό Βορρά. Τους βλέπουμε να κουβεντιάζουν, να πίνουν καφέ, να τρώνε γλυκό, να κάνουν βόλτες στην πλαζ. Το παρελθόν τους συνδέει και οι μικρές στιγμές αμηχανίας, τα σύντομα γελάκια, οι σιωπές, τα βλέμματα – όλα αυτά τα φαινομενικά ασήμαντα, πλάθουν τον κόσμο της γεμάτης αυτής ταινίας.
Ευαίσθητη, τρυφερή και βαθύτατα μελαγχολική, η ταινία «Μαζί ξανά» διαφέρει πολύ από αυτές που ο Μπριζέ συνηθίζει να γυρίζει – σκληρές ταινίες των οποίων το περιεχόμενο είναι ιστορίες με συνδικαλιστές που αυτοθυσιάζονται, απεργίες που πάνε στράφι και ανθρώπους στα όρια της απελπισίας. Ο σκηνοθέτης δοκιμάζει τις δυνάμεις του σε κάτι απλούστερο το οποίο αν έχει ένα συνδετικό κρίκο με το προηγούμενο έργο του αυτό είναι το συναίσθημα της απογοήτευσης.
Την ίδια ώρα ο γαλήνιος δραματουργικός χωροχρόνος της ταινίας θαρρείς ότι αντανακλάται όχι μόνο στους δύο ήρωες αλλά και στο παίξιμο των ηθοποιών Γκιγιόμ Κανέ και Αλμπα Ροχρβάχερ, όπως και σε εμάς, τους θεατές, που πολύ απλά, θέλουμε αυτή η συνάντηση να μην τελειώσει γρήγορα. Γιατί αυτό που βλέπουμε είναι ένα υπέροχο φλερτ που διαρκεί όσο η ταινία και του οποίου η κατάληξη, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Σημασία έχει η ίδια η εξέλιξη.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr