Σε μια ακόμα πληγωμένη και κοινωνικά διαλυμένη μεταπολεμική Γερμανία, μια 60χρονη μοναχική χήρα γνωρίζει έναν πολύ νεότερό της μετανάστη ένα βράδυ σε μπαρ. Η αρχική τους φιλία εξελίσσεται σε κάτι διαφορετικό και, όταν σύντομα παντρευτούν, οι αντιδράσεις από τον περίγυρό τους θα είναι σοκαριστικά επιθετικές.
Ο Φασμπίντερ στην πρώτη του ουσιαστικά διεθνή επιτυχία, εμπνέεται από το αριστούργημα “All That Heaven Allows” του Ντάγκλας Σερκ για να πει μια σαρωτικά δραματική ιστορία κοινωνικού αποκλεισμού καταφέρνοντας να συνταιριάξει τα προσωπικά πάθη και αδυναμίες των κεντρικών ηρώων (και τα συχνά διόλου αλτρουιστικά κίνητρά τους) με ειλικρίνεια και πάθος, σε μια εντυπωσιακή ισορροπία συναισθημάτων. Καδράρει εντυπωσιακά τους ήρωές του, παίζοντας ανάμεσα σε κοντινά πλάνα και σε στατικούς χώρους όπου μια φιγούρα καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του κάδρου σα να καλύπτει (ή να επιβάλει) το συναίσθημα της σκηνής.
Με αυτό τον τρόπο προσφέρει και στιλιστικά μια δική του ερμηνεία πάνω στις μελοδραματικές εξάρσεις του έργου του Σερκ, ο οποίος επίσης αφηγείται μια ιστορία τεράστιων εντάσεων μέσα από καδραρίσματα και χρώματα – αλλά με τελείως διαφορετικό τρόπο ανάμεσα στις δύο προσεγγίσεις. Ταυτόχρονα, ο Φασμπίντερ βαθαίνει τις ταξικές αποστάσεις του ζευγαριού εισάγοντας στοιχεία κοινωνικού ρατσισμού καθώς και της ευρύτερης κρίσης μιας χώρας που έμοιαζε ακόμα ακινητοποιημένη, σε σοκ. Το αποτέλεσμα είναι καθηλωτικό, με εντυπωσιακή χρήση της κάμερας ως αφηγητή κι όχι απλά ως παρατηρητή, σε μια εντυπωσιακή άσκηση κοινωνικής και συναισθηματικής πολυπλοκότητας από τον Φασμπίντερ. Ένα από τα κορυφαία έργα της καριέρας του.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr