Δισεκατομμυριούχος καλεί μια σερβιτόρα και την φίλη της σε ένα εξωτικό νησί στο οποίο ταξιδεύουν μαζί με τον κύκλο πλούσιων φίλων του. Εκεί πίσω από την ειδυλλιακή βιτρίνα σύντομα θα αρχίσουν να εγείρονται υποψίες, πως στην πραγματικότητα συμβαίνει κάτι πολύ σκοτεινό.
Η ηθοποιός Ζόι Κράβιτς, που σε ταινίες και σειρές σαν το “High Fidelity”, το “The Batman” και το φοβερό “Kimi” του Στίβεν Σόντερμπεργκ έχει δείξει ερμηνευτική φλέβα προς κάτι αληθινά ενδιαφέρον, περνά εδώ πίσω από την κάμερα. Και σκηνοθετεί μια αλληγορική μαύρη σάτιρα τρόμου με δάνεια από το “Get Out” μέχρι το “Prisoner”, συνθέτοντας μια αποπροσανατολιστικά όμορφη αλλά και εφιαλτικά συμμετρική απεικόνιση του Παραδείσου, με φίλτρα, αποχρώσεις και γωνίες λήψεις που διαρκώς μαρτυρούν κάτι το επιθετικά αρρωστημένο ακόμα κι όταν επικρατεί πλήρης ηρεμία.
Όμως παρά το αρχικό ενδιαφέρον, το καλό μάτι της Κράβιτς και το δυνατό καστ, η ταινία σε σημεία πλατειάζει, κι όταν βρίσκει ρυθμό και πυγμή το κάνει με ένα τρόπο αλληγορικά μονοκόμματο. Η ιστορία άπτεται ζητημάτων πατριαρχίας και ρατσισμού φυσικά, αλλά και γενικότερα ελέγχου και ανισοτήτων. Δεν εξερευνά όμως στα αλήθεια τις συγκρούσεις που προκύπτουν σε μια τέτοια συνθήκη θυματοποίησης (οι χαρακτήρες αντιδρούν λίγο-πολύ με ίδιους τρόπους), ο Τσάνινγκ Τέιτουμ στο ρόλο του ισχυρού πλούσιου δε μοιάζει κι ο ίδιος σίγουρος για το τι ερμηνεία δίνει, και όλα κλείνουν σε ένα κακό φινάλε – που θα ταίριαζε πιθανώς σε μια ταινία με άλλο τόνο και διαθέσεις.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr