Χαρακτηριστικό δείγμα του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου που θίγει κοινωνικά ζητήματα, όπως ο ρατσισμός, οι προκαταλήψεις και οι διακρίσεις στην μεταπολεμική Γερμανία.
Η ιστορία επικεντρώνεται στην Εμί Κρούζεβσκι, μια μεσήλικα χήρα, και τον Άλι, έναν κατά 20 χρόνια μικρότερό της Μαροκινό μετανάστη που εργάζεται ως μηχανικός στη Γερμανία. Οι δύο αυτοί άνθρωποι, παρά την κοινωνική και ηλικιακή τους διαφορά, αναπτύσσουν μια ρομαντική σχέση. Όταν παντρεύονται, έρχονται αντιμέτωποι με έντονο ρατσισμό και κοινωνικό αποκλεισμό από τον οικογενειακό και κοινωνικό περίγυρο.
Η ταινία θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά έργα του Γερμανού σκηνοθέτη που αναδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι μετανάστες και οι μειονότητες στη γερμανική κοινωνία της εποχής εκείνης. Η σχέση της Εμί και του Άλι συμβολίζει την αδυναμία της κοινωνίας να αποδεχτεί το διαφορετικό, με αποτέλεσμα οι δύο χαρακτήρες να βρεθούν κοινωνικά απομονωμένοι, όχι μόνο λόγω της ηλικίας και της εθνικότητάς τους, αλλά και λόγω της διαφορετικότητάς τους από τα κοινωνικά στερεότυπα. Παράλληλα, τονίζει τις προκαταλήψεις που ενυπάρχουν στις προσωπικές σχέσεις, ακόμα και μέσα στην οικογένεια.
Η ματιά του διευθυντή φωτογραφίας Γιούργκεν Γιούρκες που χρησιμοποιεί κάδρα με έντονες χρωματικές αντιθέσεις και ο αργός ρυθμός του Φασμπίντερ δημιουργούν ένα ψυχολογικό κλίμα που ταιριάζει με τη θεματολογία της ταινίας, που διακρίνεται για την κοινωνική και πολιτική της οξυδέρκεια. Η αρτιότητα ενισχύεται φυσικά και από την ισχυρή ερμηνεία των πρωταγωνιστών της.
Συνολικά, το έργο παραμένει επίκαιρο, καθώς εξετάζει ζητήματα που συνεχίζουν να απασχολούν τις σύγχρονες κοινωνίες. Να θυμίσω, επίσης, ότι η ταινία κέρδισε το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών 1974 και το Βραβείο Fipresci 1974 και είναι από αυτές που δεν χάνονται.
Άγγελος Πολύδωρος
Το κείμενο δημοσιοεύτηκε στον ιστοσελίδα amarysia.gr