Ένα one-night stand εξελίσσεται απρόσμενα σε ένα αιματηρό κυνηγητό, πυροδοτώντας τη μανία ενός serial killer.
Το Strange Darling δυσκολεύει πολύ την κριτική ως ταινία που στηρίζεται στο στοιχείο της έκπληξης από το πρώτο της λεπτό. Το προωθητικό υλικό μάς επιτρέπει να μιλήσουμε για τη (σύντομη) εισαγωγή της. Μια γυναικεία φωνή ρωτά έναν άντρα αν είναι serial killer. Το αμέσως επόμενο πλάνο δίνει την απάντηση. Άρα γνωρίζουμε (στο περίπου) το «τι» και θέλουμε να μάθουμε το «πώς». Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε.
Το τμήμα marketing επικαλείται επίμονα τους επαίνους των Στίβεν Κινγκ και Μάικ Φλάναγκαν, ωστόσο άλλος είναι ο σκηνοθέτης του οποίου την επιδοκιμασία αναζητά ο Τζ.Τ. Μόλνερ. Και πάλι δεν κάνει να γράψουμε περισσότερα, καθώς η φόρμα της ταινίας αποτελεί μέρος του αιφνιδιασμού. Ο έμπειρος θεατής, πάντως, μόλις αντιληφθεί ποιον δημιουργό επικαλείται ο Μόλνερ, μαζί με το μοτίβο που διατρέχει τη φιλμογραφία του, και μόλις συλλάβει την ανατρεπτική λογική της δημιουργίας, εύκολα μπορεί να βρεθεί αρκετά βήματα μπροστά ως προς τις εκπλήξεις, αλλά και πάλι μπορεί να απολαύσει τον τρόπο που προκύπτουν.
Kατά τα άλλα, πρόκειται για ατόφια post-metoo ταινία. Ίσως δεν θα περίμενες να έρθει τόσο νωρίς, με δεδομένο ότι σε σοσιομιντιακούς χρόνους ο ένας μήνας ισοδυναμεί με έναν χρόνο δεν πέφτεις ακριβώς κι από τα σύννεφα. Δεν έχει τα κότσια του Homicide του Μάμετ βέβαια, θα δώσει μια υποψία ελαφρυντικών στον δράστη, αλλά και πάλι θαυμάζεις τη γενναιότητά της και αντιλαμβάνεσαι ότι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες (και) για τέτοιες δημιουργίες από την αποθεωτική κριτική υποδοχή της στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Θα μπορούσες να επιχειρήσεις κι ένα βήμα παραπέρα και να ισχυριστείς ότι, μέσα σε όλα, εκφράζει κι ένα αδιέξοδο που (μπορεί να) προέκυψε ως παρενέργεια του κινήματος, μα θα ήταν ερμηνευτική ακροβασία.
Βλέπεις, η ταινία θέλει κατά κύριο λόγο να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια σου. Πρόκειται για μια καλοφτιαγμένη «εξυπνάδα», από αυτές που κάποτε έλυναν τα χέρια των υπαλλήλων των βιντεοκλάμπ. Αν κυκλοφορούσε στα μέσα των ’00s, όταν είχε επέλθει κορεσμός των αντίστοιχων μιμητικών δημιουργιών, σίγουρα θα μας έκανε λιγότερη εντύπωση, ενώ τώρα φαντάζει πολύ πιο φρέσκια. Διαθέτει, πάντως, φιγούρα serial killer που βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για μια καλή θέση στη σχετική πινακοθήκη χαρακτήρων, έχει εξασφαλισμένη τη δεύτερη ζωή της στον κόσμο των memes και ψυχαγωγεί με μεταμεσονύκτια αυθάδεια.
Γιάννης Βασιλείου
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα lifo.gr