Αν κάτι μειώνει την επιθετική, κατακερματισμένη σε ενότητες που δεν εμφανίζονται με τη χρονολογική τους σειρά, αφήγηση του “Strange Darling”, είναι η ανάγκη του σεναριογράφου/σκηνοθέτη να κοκορευτεί στο ευρύ κοινό για τον τρόπο που επιμελώς «κρύβει την έκπληξη», που εσκεμμένα διατυπώνεται με τέτοιο τρόπο ώστε τα πεπραγμένα στους τίτλους αρχής να αποσυντονίζουν τον θεατή και τα γεγονότα. Εκεί όντως βρίσκεται η γοητεία της ταινίας καθώς τα κεφάλαια αυτού του αμερικανοποιημένου “Dogville” (αφήγηση σε «λογοτεχνικά» κεφάλαια) με την αισθητική των ταινιών «Άγρια Μέρα» και «Βιασμός στο Τελευταίο Σπίτι Αριστερά» (με όρους ’70 Αμερικανικής Επαρχίας), υπό των σεναριακών τεχνασμάτων του “Pulp Fiction” (αποχρονολογημένες δράσεις) συνθέτουν (ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος) ένα εξαίσια κινηματογραφημένο θρίλερ συνταγής από τα κιτάπια των σπουδαίων του είδους (Ντάριο Αρτζέντο, Γουες Κρέιβεν, Τόμπι Χούπερ, Τζον Κάρπεντερ κλπ). Όλα αυτά με κεντρική ηρωίδα μια ανατρεπτική Μπλανς Ντιμπουά που πάντα εναποθέτει τις ελπίδες της «στην καλοσύνη των αγνώστων». Με όρους μάρκετινγκ, μπορούμε να πούμε ότι είναι το δεύτερο “Longlegs” του καλοκαιριού. Με όρους αντικειμενικού κριτή όμως λέμε ότι είναι η δουλειά ενός ευφυούς μαθητή που (του αξίζει η επιβράβευση αν και) κοκορεύεται για την πρωτοτυπία του.
Για την αποφυγή σπόιλερ, η σύνοψη έχει υποστεί αλλοιώσεις: Κυνηγημένη από αρχικά άγνωστο στους επαρχιακούς δρόμους και τα δάση, καταλήγει σε επαρχιακό σπίτι καταστροφολόγων προσπαθώντας να επιβιώσει. Τα πράγματα όμως δεν πάνε ούτε εκεί καλά όσο ο άγνωστος άνδρας πλησιάζει και οι αποκαλύψεις γίνονται καταιγιστικές.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr