O «Σκαθαροζούμης» νεκρανασταίνεται για να σε πεθάνει στη νοσταλγία. Με νέους κακούς (που σε στιγμές είναι καλύτεροι και από τους «καλούς»), διαφορετικά μήκη κύματος των υποκριτικών σχολών και γενεών του κεντρικού γυναικείου καστ, ευρηματικό χιούμορ και στιγμές δημιουργικής σκηνοθετικής σύνθεσης, μια ωραία ένθετη μικρού μήκους φόρο τιμής στον Μπάβα το φωτογραφικό άλμπουμ με τις αναμνήσεις αλλά και κάποια easter eggs, πάμπολλες κρυπτοαναφορές, η αξιόλογη επιστροφή ενός ξεχασμένου ήρωα από έναν αγέραστο Μάικλ Κίτον επιτρέπει στον Τιμ Μπέρτον να ανακτά μέρος της χαμένης του εκρηκτικής φαντασίας (που δείχνει να κέρδισε το στοίχημα διεκδίκησης του final cut).
Η σκηνή γάμου είναι ανθολογίας. Χωρίς να έχει πραγματική αγωνία και μυστήριο (όπως στο πρώτο μέρος) ή να διαφαίνεται η καθαρή σύμβαση του «οι ζωντανοί είναι κακοί / οι νεκροί πονεμένοι-θυμωμένοι και θέλουν να ζήσουν», καταφέρνει να διασκεδάζει τους φαν του πρώτου μέρους και να συστήνεται έντιμα στο νεότερο κοινό. Η δημιουργική και κατασκευαστική ευστροφία δίνει ένα extra bonus στο αποτέλεσμα καθώς τα ψηφιακά εφέ είναι περιορισμένα.
Η μακέτα που έφερνε πάλι στη ζωή τον σκανδαλιάρη χωρατατζή του κάτω κόσμου, θα αποκαλυφθεί εκ νέου από την κόρη του τελευταίου του έρωτα, της Λίντια που έκανε πως και τι για να επιστρέψει στην κανονική ζωή. Παράλληλα η απομακρυσμένη κόρη της, φανερά ντροπιασμένη με την τηλεοπτική καριέρα της μάνας που κατά τη γνώμη της καπηλεύεται τον κόσμο των πνευμάτων, θα ερωτευτεί ένα νέο με άγνωστο παρελθόν. Όλα αυτά ενώ για τον Σκαθαροζούμη είναι «ζήτημα θανάτου και θανάτου» να παντρευτεί πριν τον βρει η πρώτη γυναίκα του στον κάτω κόσμο και του πάρει εκ νέου την ψυχή. Πόσοι λοιπόν είστε έτοιμοι να πάρετε το τραίνο της soul (ψυχής) με afro διάθεση;
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr