Ενα από τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα της θετικής επιρροής που άσκησε στους έλληνες σκηνοθέτες της μεταπολεμικής γενιάς, το νεορεαλιστικό κινηματογραφικό «κίνημα» της γειτονικής Ιταλίας. Στην πρώτη σκηνοθεσία μεγάλου μήκους ταινίας του, ο Νίκος Κούνδουρος εξερευνά με όρεξη έναν συγκεκριμένο κοινωνικό χώρο, εκείνο των φτωχογειτονιών της Αθήνας (συνοικίες Δουργούτη και Καισαριανής) αφηγούμενος παράλληλα μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία: ένας νεαρός φορτηγατζής (Γιώργος Φούντας), αναζητά διέξοδο από τη φτώχεια του και την βρίσκει μεν αλλά σε λάθος μέρος (τον υπόκοσμο που ο σκηνοθέτης βρίσκει στην περιοχή της Ομόνοιας με την τότε φανταχτερή νυχτερινή ζωή της).. Οι πειστικοί, αναγνωρίσιμοι χαρακτήρες, το δουλεμένο με ακρίβεια σενάριο (Μαργαρίτα Λυμπεράκη) και η νατουραλίστικη γραφή μας φέρνει μπροστά σε μια ταινία που υπήρξε η λαμπρή αφετηρία της άνισης καριέρας του δημιουργού της, ο οποίος με την αμέσως επόμενη δημιουργία του, τον «Δράκο» κατέκτησε την κορυφή. Στην ταινία συμπρωταγωνιστεί η Μαργαρίτα Παπαγεωργίου και μικρούς ρόλους κρατούν οι Μίμης Φωτόπουλος, Θανάσης Βέγγος και Ανέστης Βλάχος.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr