Στην εισαγωγή αυτού του θρίλερ βλέπουμε μια κοπέλα ντυμένη στα κόκκινα να τρέχει σε ένα λιβάδι, προφανώς κυνηγημένη από κάποιον. Γνωρίζοντας από την off αφήγηση που έχει προηγηθεί ότι το θέμα της ταινίας σχετίζεται με serial killings στις ΗΠΑ ανάμεσα στα 2018 – 2020, εύλογα αναρωτιέται κανείς, τι θα μπορούσε στ αλήθεια να προσφέρει μία ακόμα ταινία πάνω στη δραση κάποιου κατα συρροή δολοφόνου στην αμερικανική suburbia, μετά τις δεκαδες που έχουν γυριστεί από τότε που κατά κάποιο τρόπο το θέμα αυτό έγινε της μόδας; Κι εκεί που νοιώθεις την προκατάληψη σου να κυριαρχεί σιγά σιγά αντιλαμβάνεσαι ότι αυτή η ταινία, όντως μπορεί να κανει την διαφορά χάρη στην εντελώς απρόβλεπτη εξέλιξή της που κυριολεκτικά σε πιάνει «στον ύπνο», το γεγονός ότι προτεραιότητα έχουν οι διάλογοι ανάμεσα στους χαρακτήρες που αυξάνουν την ένταση όπως και το χιούμορ που δεν περιμένεις να εναρμονίζεται τόσο ισορροπημένα με δεδομένο το είδος στο οποίο αυτή η ταινία ανήκει.Το «άρρωστο» που πάντα υπάρχει (και συνήθως ενοχλεί) στην ατμόσφαιρα αυτού του κινηματογραφικού είδους, δίνει και εδώ το παρόν αλλά τελικά δεν είναι τόσο ενοχλητικό και το αποδέχεσαι ως μέρος του συνόλου που συν τοις άλλοις είναι άψογα κινηματογραφημένο σε φιλμ.35 mm κάτι που από μόνο του δηλώνει την αγάπη του σκηνοθέτη Τζ. Τ. Μόλνερ προς την ίδια την κινηματογραφική εμπειρία, την οποία με αυτήν την ταινία υπερασπίζεται...
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr