Η Μαρία και ο Ρισάρ είναι παντρεμένοι για περισσότερο από 20 χρόνια. Όταν ο τελευταίος ανακαλύψει τυχαία την απιστία της γυναίκας του, εκείνη θα αποχωρήσει από το σπίτι τους για να εγκατασταθεί στο απέναντι ξενοδοχείο. Κρυμμένη στο δωμάτιο 212 η Μαρία παρακολουθεί τις ενέργειες του απαρηγόρητου Ρισάρ και έρχεται σε αναμέτρηση με τις ερινύες της.
Ιδιότυπη αισθηματική κομεντί που παρά τη χαρακτηριστική ελαφρότητά της αποφεύγει να γίνει ρομαντική, ενώ ο κυνισμός της πρωταγωνίστριας γεννά αλήθειες που κόβουν μαχαίρι κάθε απόπειρα γέλιου. Ουσιαστικά είναι σαν να παρακολουθούμε μια ψυχοβγαλτική μπεργκμανική αποδόμηση του θεσμού του γάμου –πώς είναι δυνατόν να διατηρηθεί ένας γάμος ζωντανός δίχως την απιστία αναρωτιέται η Μαρία– εν μέσω μιας ονειρικής παραβολής γύρω από το παρελθόν. Η Κιάρα Μαστρογιάνι (βραβείο στις Κάννες στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα) συνθέτει έναν χαρακτήρα απολαυστικό και με όπλο της την ειλικρίνεια αναζητά τις αιτίες που την οδήγησαν στην πικρόχολη και εγωιστική στάση ζωής, ενώ ο Μπενζαμέν Μπιολέ (πραγματικός σύζυγος της Μαστρογιάνι στο παρελθόν, πράγμα που προσδίδει επιπλέον ενδιαφέρον στο φιλμ) είναι το θύμα της κατάστασης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και άμοιρος ευθυνών για το διαρκές κεράτωμα της γυναίκας του που άλλαζε εραστές σαν τα πουκάμισα όλα αυτά τα χρόνια.
Πάντως τα πιο σπαρταριστά κομμάτια είναι αυτά που παρελθόν και παρόν ανακατεύονται με χαρακτηριστική άνεση και αναρχίζουσα τάση: η Μαρία συναντιέται με τον νεαρό σύζυγό της (μάλιστα κάνει και σεξ μαζί του), έχει μια δυνατή κόντρα με τη δασκάλα πιάνου που ήταν ο πρώτος έρωτας του Ρισάρ στην εφηβεία του, ενώ ο κακός χαμός γίνεται όταν ο σωσίας του Σαρλ Αζναβούρ –τρομερό το σάουντρακ– την βάζει στο ίδιο δωμάτιο με όλους τους εραστές της κι εκείνη προσπαθεί να τους θυμηθεί έναν-έναν! Ουσιαστικά το φιλμ θέτει το ερώτημα που όλοι έχουμε κάνει στον εαυτό μας –αν γύρναγες πίσω στο παρελθόν θα έκανες τις ίδιες επιλογές;– και γύρω από αυτήν την πιασάρικη ιδέα συνθέτει ένα σπαρταριστό ερωτικό γαϊτανάκι που όμως στην πυρήνα του είναι βαθιά πικρό και μελαγχολικό.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athensvoice.gr