Καλοκαίρι 1990, Ανατολική Γερμανία. Η πτώση του τείχους έφερε το τέλος και της ΓΛΔ, καθιστώντας ταυτόχρονα τα χαρτονομίσματά της χωρίς αντίκρισμα. Τρεις φίλοι ανακαλύπτουν τυχαία ότι τεράστιοι σωροί χαρτονομισμάτων έχουν καταχωνιαστεί σε μια παλιά σήραγγα ορυχείου για να σαπίσουν. Οι τρεις τους θα πάρουν την πρωτοβουλία να ...απελευθερώσουν μερικά εκατομμύρια από την κρυψώνα τους...
Καιρό είχαμε να δούμε αντικομμουνισμό με δήθεν προοδευτικό περίβλημα γι' αυτήν τη χρονιά και είχαμε ανησυχήσει. Με αφορμή μια φράση σε ένα βιβλίο η σκηνοθέτιδα έπλασε μια ολόκληρη ιστορία. Δεν μπορούμε βέβαια να κακολογήσουμε την δημιουργό επειδή εμπνεύστηκε από μια φράση. Ιδεολογικά όμως τα έχει λίγο μπερδέψει μέσα στη χαρά της που «έπεσε το τείχος» και προσπαθεί να πατήσει σε δυο βάρκες. Από τη μια κατηγορώντας ανελέητα τη ΓΛΔ σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, αφού κι εκεί υπήρχαν «εξαπάτηση» και «εκμετάλλευση», από την άλλη δείχνοντας ότι οι άνθρωποι μεριμνούσαν «για το κοινό καλό», γι' αυτό και θέλουν να «δώσουν ένα μάθημα» στον καπιταλισμό... Τρικυμία εν κρανίω. Πράγματι, όπως μας αφηγείται, τα χρήματα της ΓΛΔ βρίσκονταν εκεί και υπάρχουν μαρτυρίες ότι έγινε κάποια ληστεία στη σήραγγα... Κανείς δεν γνωρίζει περισσότερα. Αλλά όλη αυτή η μυθοπλασία να περνιέται και σαν αλήθεια, είναι τουλάχιστον εξοργιστικό. Είναι κοινό μυστικό ότι στις γερμανικές ταινίες των τελευταίων ετών επιχειρούνται η αναθεώρηση της Ιστορίας και η συκοφάντηση της ΓΛΔ, μόνο που εδώ φαίνονται όλοι οι ήρωές της κίβδηλοι. Προφανώς έτσι θα αντιδρούσαν τίποτα μικροαπατεώνες στη σαπίλα που ζούμε...
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr