Την ιστορία της Σέλμα, μιας νεαρής Τυνήσιας που επιστρέφει στη γενέτειρά της, ύστερα από 10 χρόνια στο Παρίσι, για να εργαστεί ως ψυχαναλύτρια, αφηγείται στην πρώτη αυτή, χαριτωμένη, διανθισμένη με αρκετό χιούμορ και σατιρική διάθεση, ταινία της, η Γαλλοτυνήσια σκηνοθέτρια Μανέλ Λαμπιντί.
Τα προβλήματα που όμως αρχίζει να αντιμετωπίζει η Σέλμα δεν είναι τόσο στο γραφείο που στήνει στην οροφή του πατρικού της για να δέχεται τους ασθενείς της, όσο στην επαφή της με τον κόσμο στην κλειστή κοινωνία όπου έχει επιλέξει για να ζήσει και να εργαστεί: κοινωνία που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει μερικά καίρια προβλήματα, από «λαδώματα» και παράλογη γραφειοκρατία, και γενικότερα τη θέση της γυναίκας αλλά και των γκέι σε μια μεταβατική κοινωνία. Ανάμεσα στις πιο απολαυστικές σκηνές αναφέρω εκείνες με τα προβλήματα που η Σέλμα (με εξαιρετική ερμηνεία από την Ιρανή ηθοποιό Γκολσιφτέ Φαραχανί, που είναι και το κύριο ατού της ταινίας) αντιμετωπίζει για την εξασφάλιση αδείας από το υπουργείο Υγείας (η υπάλληλος τρώει στο γραφείο της και πουλάει εσώρουχα – που έχει κρυμμένα στα συρτάρια – στις επισκέπτριές της), καθώς και τη σκηνή, όταν η αστυνομία σταματά τη Σέλμα ενώ οδηγεί το αυτοκίνητό της και πρέπει να κάνει αλκοτέστ, και, επειδή δεν έχουν τα αναγκαία εξαρτήματα, της ζητάνε να φυσήξει στα… ρουθούνια του αστυνομικού.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr