ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΚΑΡΜΕΝ, ΤΟ - Νίκος Τσαγκαράκης
Δύο γκέι φίλοι περνούν το καλοκαίρι τους προσπαθώντας να γράψουν ένα αυτοβιογραφικό κινηματογραφικό σενάριο με θέμα τον πρόσφατο χωρισμό του ενός απ’ αυτούς, τον οποίο δεν έχει ξεπεράσει ακόμη.
Αισθηματική κομεντί που τιμήθηκε με τα βραβεία Κοινού, Mermaid και Νεότητας Φοιτητών Πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης στο περυσινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πρόκειται επίσης για την τρίτη μεγάλου μήκους μυθοπλασία του σκηνοθέτη, μετά τον πρωτόλειο «Ξεναγό» (2011) και τον εξαιρετικό «Απόστρατο» (2019), που, όπως κι η φετινή ταινία του σκηνοθέτη, αποτελούν μερικά από τα καλύτερα δείγματα του ελληνικού κουίρ σινεμά.
Ο Μαυροδειδής ξεχωρίζει για την απίστευτα τρυφερή φυσικότητα με την οποία προσεγγίζει το σώμα, τη σεξουαλικότητα και το φύλο. Με μια οπτική αμόλυντη από την τοξικότητα κοινωνικών προκαταλήψεων και ψυχολογικών συμπλεγμάτων. Και δεν πρόκειται καθόλου γι’ απολιτική στάση, καθώς δεν παραβλέπει τις αντιξοότητες του κοινωνικού περιβάλλοντος. Απλώς επιλέγει να το υπερβεί και να λειτουργήσει με
περηφάνια και αξιοπρέπεια, όπως αξίζει στα κουίρ άτομα, και να δημιουργήσει ιστορίες όπου αυτά μπορούν να ζήσουν ελεύθερα και χαρούμενα.
Αυτό κάνει κι εδώ μ’ ένα πολύ ικανό κι εύστοχα επιλεγμένο καστ, αφηγούμενος μια γκέι φιλία και προτάσσοντάς τη πάνω από μια γκομενική υπόθεση, υπενθυμίζοντας τη σημασία της αλληλεγγύης μέσα στην κοινότητα, αφού προηγουμένως έχει φτιάξει ένα πλέγμα σχέσεων, για το οποίο το μόνο μου παράπονο είναι ότι δεν το εμβάθυνε λίγο περισσότερο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αυτοσαρκαστική ατάκα της Βασιλακοπούλου ως μητέρας του Δημοσθένη “ποια μάνα δεν έχει ντραπεί για ο παιδί της;” καθώς προσπαθεί να διασκεδάσει την αδυναμία της να συμβιβαστεί ακόμα και τόσα χρόνια μετά με τη σεξουαλικότητα του γιου της. Σε κάθε περίπτωση, όλα τα παραπάνω είναι νομίζω σημαντικότερα από την περιστασιακή αρρυθμία της πλοκής και το χιούμορ, που για γκέι κομεντί, θα μπορούσε να είναι λιγότερο μετριοπαθές και περισσότερο αιχμηρό.
Νϊκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr