ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΕΚΦΩΝΗΤΗΣ - Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Ο «Νυχτερινός Εκφωνητής» καπνίζει ξεραμένα «Φθηνά τσιγάρα» και ψαρεύει κοπλιμέντα.
Ένας αμετανόητα νάρκισσος ραδιοφωνικός παραγωγός εκμεταλλεύεται το τελευταίο ψήγμα ρομαντισμού που προσφέρει το μέσο, εκθέτοντας τα ηχογραφημένα μηνύματα από τον τηλεφωνητή του με τη φωνή μιας παλιάς του αγαπημένης (χωρίς τη έγγραφη συγκατάθεσή της), εκπληρώνοντας την υπόσχεση ότι στα 50α γενέθλιά του, αν έχει ωριμάσει, θα έκανε μια προσπάθεια να συναντηθούν. Χωρίς να αναλύσουμε τα επιμέρους σημεία, η όλη αυτή πράξη υπογραμμίζει ότι ο κεντρικός χαρακτήρας, που βρίσκεται στο 90% των πλάνων, όχι απλά δεν έχει ωριμάσει, αλλά είναι πλήρως ανειλικρινής απέναντι στο κοινό -και τον εαυτό του- συνεχίζοντας να εκμεταλλεύεται την ωραία φωνή του και την ευκολία του να αραδιάζει ποιητικούρες κενές νοημάτων προς τέρψη αποκλειστικά του «εγώ» του. Σε αυτό το «La grande bellezza» από τα Lidl, ο θεατής συνειδητοποιεί ότι η όποια γοητεία (στην προκειμένη περίπτωση του πάσχοντος από ναρκισσιστική διαταραχή ραδιοφωνικού παραγωγού) χάνεται με το πέρασμα του χρόνου και μοιάζει με παράσιτο ανάμεσα σε δύο σταθμούς που εκπέμπουν σε άλλη συχνότητα. Όσο για την ταινία, είναι ανειλικρινής as fuck με τις προθέσεις της -και αυτάρεσκη as hell-, με τη χαμένη ηρωίδα να παίζει πλάτη με τη σκιά της, αφήνοντας τον εξοργιστικά φιλάρεσκο πρωταγωνιστή να υπαινίσσεται σε κάθε ευκαιρία τη σημαντικότητά του. «Ωριμότητα» λοιπόν, «δεν είναι να παίζεις το ίδιο έργο χωρίς λάθη», όπως αναφέρεται στο σενάριο, αλλά να μαθαίνεις από τα λάθη σου ότι τα πιο δυνατά συναισθήματα τροφοδοτούνται με και από σιωπή. Και εσείς αναγνώστες, που παραμένετε ψύχραιμοι, σας έχω και άλλα: τη στιγμή που παίζει το τελευταίο του χαρτί, ο 50χρονος διαλαλεί εκ μικροφώνου: «τηλεφώνησέ μου, αν όχι για εμάς, για το ραδιοφωνικό κοινό που αδημονεί». Χωρίς ενδοσκόπηση, μέτρο, διαλογισμό, ψυχανάλυση και λίγη ειλικρίνεια (αλλά με ένα σι μπεμόλ ακόρντο στην καρδιά του -το οποίο ερμηνεύει- για τη μόδα της nostalgia και μόνο), ο σκηνοθέτης Ρένος Χαραλαμπίδης περιμένει να χειροκροτηθεί γιατί ενώ συνεχίζει να στήνει την παρτενέρ του στα ραντεβού του, αισθάνεται ότι το σύμπαν τού το χρωστάει καθώς του στέρησε τη νεότητα. Καλύτερα λοιπόν «Φθηνά Τσιγάρα» παρά φθηνοί και κούφιοι συναισθηματισμοί.
ΥΓ. Να αναγνωρίσουμε ότι η πρόθεση μιας ταινίας που κλείνει εκκρεμότητες με τη νεότητα, ίσως ήταν εξαιρετικό υλικό για μια ταινία μικρού μήκους. Εδώ, η διάρκεια (αν και μικρή για το μια τυπική ταινία μεγάλου μήκους), εκθέτει θέμα και καλλιτέχνη.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr