Κλέφτης σίγουρα δεν είναι ο Κάρι Γκραντ στην απολαυστική αυτή χιουμοριστική περιπέτεια του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Κι αν τα πρώτα πλάνα δημιουργούν την εντύπωση αυτήν ου γρήγορα ανακαλύπτουμε – με τον θεατή να είναι ο μόνος που το γνωρίζει – πως ο πρώην κλέφτης και ήρωας της Γαλλικής Αντίστασης Τζον Ρόμπι (Κάρι Γκραντ) ψάχνει να ανακαλύψει τον κλέφτη στη Γαλλική Ριβιέρα, που τον αντιγράφει με σκοπό να τον ενοχοποιήσει.
Οι σκηνές μυστηρίου και δράσης (ανάμεσα τους κι ένα, στην αρχή, συναρπαστικό κυνηγητό με αυτοκίνητα) δεν σταματάνε, ενώ, ενδιάμεσα, ο Ρόμπι βρίσκει το χρόνο να φλερτάρει και την όμορφη και πλούσια Αμερικανίδα που περνάει τις διακοπές της εκεί, με τον Χίτσκοκ να εκμεταλλεύεται τις ερωτικές σκηνές για μερικά όμορφα πλάνα της Ριβιέρα (μαζί μια χοροεσπερίδα με εντυπωσιακά βεγγαλικά) και της μαγευτικής Μεσογείου (που εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο η έγχρωμη σε Vista Vision φωτογραφία του Ρόμπερτ Μπερκς) αλλά και μερικά από τα καλύτερα σεξουαλικά υπονοούμενα στις σκηνές ανάμεσα στον Κάρι Γκραντ και τη Γκρέις Κέλι.
(Επανέκδοση)
Είναι η τρίτη, και τελευταία, φορά που ο Χίτσκοκ χρησιμοποίησε την Γκρέις Κελί (ύστερα από τις ταινίες «Τηλεφωνήσατε ασφάλεια» και «Σιωπηλός) ως πρωταγωνίστρια σε ταινία του. Ηθοποιό πολύ κουλ που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο την επιφανειακά ψυχρή συχνά υπολογίστρια, γυναίκα (οσάκις και femme fatale) και που, με το εδώ ζευγάρωμα με τον Κάρι Γκραντ, πέτυχε την τέλεια χημεία που απαιτούσε ο ρόλος. Χημεία που ήταν κι ένας από τους λόγους της μεγάλης εμπορικής επιτυχίας της ταινίας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Χίτσκοκ εργαζόταν στο συγκεκριμένο σύστημα του Χόλιγουντ, αν και, άσχετα με την προσωπική του σφραγίδα που κατόρθωνε πάντα να δώσει στο υλικό του, ήταν αναγκασμένος να ακολουθήσει τις εμπορικές συνταγές, κρατώντας την απαραίτητη αρμονία ανάμεσα στα συστατικά τους: την περιπέτεια/δράση (περίπου 50%) το αίσθημα/ρομάντζο (περίπου 30%) και το χιούμορ (περίπου 20%), με τις διάφορες παραλλαγές που μπορούσε, κάθε φορά, ο δημιουργός να δώσει στην ταινία του.
Στο «Κυνήγι του κλέφτη» για παράδειγμα, όπως και αμέσως μετά στο «Ποιος σκότωσε τον Χάρι», το πάντα ευπρόσδεκτο χιούμορ του σκηνοθέτη καλύπτει περισσότερο από το συνηθισμένο χώρο, προσφέροντάς μας 146 απολαυστικά λεπτά ατόφιας διασκέδασης. Μπορεί η ταινία να μη ανήκει στα μεγάλα αριστουργήματα του Χίτσκοκ προσφέρει όμως τις ωραίες εκπλήξεις και το ευρηματικό, εικαστικά συναρπαστικό, στιλ του ανεπανάληπτου αυτού «μετρ».
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr