Μια ταινία για την αποξένωση, τη μοναξιά και την απανθρωπιά που μπορεί να προκύψει από τα δυο προηγούμενα στοιχεία, στη συγκεκριμένη ταινία!
Ένας επαγγελματίας δολοφόνος, ακολουθεί κατά γράμμα τον αυστηρό κώδικα ενός αρχαίου κειμένου των Σαμουράι: κάποτε ο μαφιόζος Λούι (Τζον Τορμέι) του έσωσε τη ζωή και από τότε τον υπηρετεί σκοτώνοντας για χάρη του, χωρίς να νοιάζεται για τις αιτίες και τις αφορμές. Όταν όμως ο προσωπικός κώδικας τιμής του προδίδεται από τη συμμορία του εκείνος αντιδρά όπως μόνον οι Σαμουράι ξέρουν.
Στο ρόλο του Σκύλου-Φάντασμα, έχουμε τον Φόρεστ Γουίτακερ, με το μόνιμα θλιμμένο βλέμμα του, ο οποίος ζει στον κόσμο του, κυριολεκτικά και διανοητικά, σε μια ταράτσα παρέα με περιστέρια, που είναι και το μέσο επικοινωνίας του με τον «έξω κόσμο» (ασύλληπτος από τους σημερινούς αλγόριθμους). Όπου τον κόσμο «εκεί έξω» αποτελούν από τη μια, ο μαφιόζος που του στέλνει εντολές για φόνους και από την άλλη τα θύματα, οι στόχοι του. Στοιχεία που αγγίζουν τα όρια της μαύρης κωμωδίας, (ένας αφρο-αμερικανός, ακολουθεί έναν κώδικα σαμουράι και εκτελεί συμβόλαια θανάτου για Ιταλούς μαφιόζους)
Εν τούτοις έχει γοητεία, αφού πρώτον, είναι δημιούργημα του Τζιμ Τζάρμους και δεύτερον έχει την ερμηνεία του Γουίτακερ, που είναι αρκετά συμπαθητική. Όταν πρωτοείδα την ταινία (το 2000 περίπου), έψαχνα να βρω αντιστοιχίες με άλλους σκηνοθέτες και άλλες κουλτούρες, ή βαθιά υπονοούμενα. Ξαναβλέποντάς το αργότερα (το έχω και dvd) χαμογελούσα συνεχώς, σκεπτόμενος ότι ο Τζιμ Τζάρμους «παίζει» με το κοινό που τον λατρεύει, χαρίζοντάς του, πρώτα μια ποικιλία χαρακτήρων, διαφορετικών φυλών, κουλτούρας και ψυχολογικών ή psycho διαθέσεων και ύστερα, μια ποικιλία κινηματογραφικών ειδών σε ένα ευχάριστο (παρά τη μουντή και σκοτεινή φωτογραφία) δίωρο.
Άγγελος Πολύδωρος
Το κείμενο δημοσιοεύτηκε στον ιστοσελίδα amarysia.gr