Ένας εκτελεστής που ακολουθεί τη φιλοσοφία των σαμουράι βρίσκεται στο στόχαστρο της Μαφίας και τώρα θα πρέπει να επιβιώσει ακολουθώντας τον αυστηρό του ηθικό κώδικα. Η καλύτερη ταινία του Τζιμ Τζάρμους βρίσκει ελεγεία και φιλοσοφία μέσα στο αποπνικτικό αστικό σκηνικό, με τον υπνωτιστικό Φόρεστ Γουίτακερ να μεταφράζει την κινησεολογία και το vibe των σαμουράι σε μια μοντέρνα φιγούρα, μοντέρνου οπλοστασίου, σε μοντέρνο σκηνικό – αν μη τι άλλο, η ταινία του Τζάρμους λειτουργεί κατά συνέπεια σαν μια γέφυρα ανάμεσα σε είδη και εποχές, λειτουργώντας μέσα από ελάχιστα λόγια και στοιχειώδη πλοκή, ως συνδετικός ιστός της ίδιας της ανθρώπινης κατάστασης.
Απόγονος μεν του εμβληματικού μελβιλικού (Le) Σαμουράι αλλά και κάτι πολύ περισσότερο και πολύ πιο ιδιοσυγκρασιακό από απλώς αυτό, το “Ghost Dog” θέτει έναν άνθρωπο απέναντι στην ίδια του τη μοίρα, έχοντας στη φαρέτρα του φιλοσοφικές διδαχές και μια στάση ηθικού κώδικα ως κάτι πολύ πιο άξιο από σφαίρες. Και με την μουσική του RZA να ενώνει εντελώς οργανικά τις διαφορές αισθητικές και εποχές και είδη προς τα οποία λοξοκοιτάζει διαρκώς και ταυτοχρόνως ο Τζάρμους.
Σε συνδυασμό με μια φανταστική συλλογή (αντι)ηρωικών πορτρέτων, από τον συνειδητοποιημένο μαφιόζο μέχρι τον γαλλόφωνο παγωτατζή, τη μουσική, την ερμηνεία του Γουίτακερ και την ίδια την υφή του φιλμ – τον τρόπο που η κίνηση αποτυπώνεται ως μια σειρά από στιγμές, από εμπειρίες, παρά ως κάτι δεδομένα αέναο και ασταμάτητο – το φιλμ αποτελεί την πιο κουλ, αλλά και την πιο στοχαστική, και τελικά πιο απολαυστική στιγμή της φιλμογραφίας του Τζάρμους. Ένα φιλμ που δεν κινείται, δεν ακούγεται και δεν αποτυπώνεται όπως κανένα άλλο, που σε καλεί να χαθείς μέσα του.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr