Η ταινία ακολουθεί έναν άντρα με το παρατσούκλι Κροκόδειλος, έναν γκρινιάρη παρία που επιβιώνει κάτω από μια γέφυρα με ένα αγόρι και τον παππού του. Καθένας από αυτούς αποκτά χρήματα και φαγητό με τον δικό του τρόπο: Ο Κροκόδειλος είναι μεγάλος δύτης, που μαζεύει τα πορτοφόλια των ανθρώπων που αυτοκτονούν πηδώντας από τη γέφυρα. Το αγόρι πουλάει τσίχλες και ο παππούς έχει φυσικό ταλέντο στη μηχανική. Η ζωή τους θα αλλάξει την ημέρα που ο Κροκόδειλος σώζει τη ζωή μιας νεαρής γυναίκας που αποπειράται να αυτοκτονήσει... Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη, η οποία βγαίνει για πρώτη φορά στους ελληνικούς κινηματογράφους και θα ανοίξει και το επταήμερο αφιέρωμα στο «Cine Athenee».
Πρόκειται για έναν σκηνοθέτη από αυτούς που σπανίζουν, κι αυτό φαίνεται ήδη από την πρώτη ταινία του και τη θεματολογία της. Εδώ ακόμα ψάχνει τα βήματά του και θέτει τις βάσεις για την αισθητική του, η οποία εξελίχθηκε στις επόμενες ταινίες σε μια ποιητικότητα του χάους. Ομως οι βάσεις για το σεναριακό του ντελίριο που θα ακολουθήσει, είναι ήδη εδώ. Ας ξεκινήσουμε με τη θεματολογία του, κοινωνική μέχρι το μεδούλι, ο ήρωάς του επιβιώνει με τον θάνατο των απελπισμένων, θυμίζει τους φτωχούς που έκλεβαν τα κτερίσματα των αρχαίων τάφων. Κι όμως, εδώ τούτος ο «τυμβωρύχος» δεν είναι ο χειρότερος χαρακτήρας της ιστορίας. Η κοινωνία που τον έχει εξορίσει είναι πολύ πιο σκληρή από αυτόν. Η κοινωνία εκπορνεύει, βιάζει, δολοφονεί, στέκεται απέναντι σε κάθε ηθικό κώδικα και εξαναγκάζει σε αυτοκτονία όποιον έχει κρατήσει λίγη ευαισθησία. Είναι ικανός τούτος ο χαρακτήρας να μεταστραφεί ή έχει χάσει όλη του την ανθρωπιά;
Τι είναι εκείνο που θα μπορούσε να σκάψει μέσα του και να σπάσει όλα τα στεγανά του κτήνους; Το σενάριό του είναι απλοϊκό αλλά πολυεπίπεδο. Μόνο και μόνο οι τελευταίες σκηνές θα μπορούσαν να αναλυθούν εκτενώς, αλλά δεν θα χαλάσουμε τη μαγεία. Ας συνεχίσουμε με τους διάλογους του, λιγοστοί και περιεκτικοί, γιατί το σινεμά για εκείνον είναι εικόνα. Και η εικόνα περιέχει τα πάντα. Περιέχει αθωότητα, καλοσύνη, ομορφιά, αγάπη, κτηνώδη βία, εκδίκηση, φρίκη. Και στα Κορεατικά να τη δει κανείς, θα καταλάβει ακριβώς τι διαδραματίζεται. Η αμεσότητα της εικόνας είναι συνταρακτική. Ο «Κροκόδειλος» είναι μια ταινία που σκέφτεται κανείς για μέρες και επιζητά να δει τις υπόλοιπες ταινίες του σκηνοθέτη. Ο κινηματογράφος του, άλλωστε, σπάνια είναι εύκολος και διασκεδαστικός, θέλει να αναζητάς τον προβληματισμό και να μη μένεις στη βία της εικόνας, να ψάχνεις κάτω από το περίβλημα.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr