Ο τρόμος αυτή την φορά προκαλείται από μια τράπουλα Ταρώ εξαιτίας της οποίας τα μέλη μιας εφηβικής παρέας αρχίζουν πεθαίνουν το ένα μετά το άλλο. Εχοντας αδιαφορήσει για τον άγραφο νόμο που λέει ποτέ μην χρησιμοποιήσεις την τράπουλα Ταρώ κάποιου άλλου, η παρέα την… χρησιμοποίησε για να βρει την αντιστοιχία ανάλογα με το …ζώδιο του καθενός (τι άλλο μπορείς να σκεφτείς;)
Η καταστροφή της είναι η μόνη λύση για να σταματήσουν οι θάνατοι και οι διαφορετικοί τρόποι θανάτου των μελών το σημείο στο οποίο οι σκηνοθέτες «πατούν» στοχεύοντας να αναπηδήσουμε στα καθισματα μας από τον τρόμο.
Για να τα καταφέρουν χρησιμοποιούν κάθε κλισέ που υπάρχει στο εγχειρίδιο (υποψίες των μελών για την ταυτότητα του δολοφόνου που ίσως είναι ένα από αυτά, μουσική στη διαπασών στις σκηνές «αγωνίας», αναπάντεχες εκπλήξεις κ.ο.κ.) Στα καθισματα μας αναπηδούμε όχι όμως από τον τρόμο αλλά από την απίστευτη σεναριακή ανοησία μιας ταινίας που αποδεικνύει ότι όσο περνά ο καιρός τόσο στερεύουν οι καλές ιδέες για ταινίες τρόμου.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr