ΠΟΛΥΔΡΟΣΟ - Στράτος Κερσανίδης

Οι δυο Σοφίες

Η νεαρή Σοφία επιστρέφει στο Πολύδροσο για να φροντίσει την άρρωστη μητέρα της, Σοφία κι αυτή. Η επιστροφή θα την φέρει κοντά σε καταστάσεις που εξαιτίας τους επέλεξε να φύγει. Ταυτόχρονα όμως θα έχει την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσει τη σχέση με τη μητέρα της, να έρθουν κοντά, να θυμηθούν το παρελθόν και να προσπαθήσουν να το επαναξιολογήσουν.

Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης ή the Boy, με το «Πολύδροσο», σκηνοθετεί μια τρυφερή ταινία για τη σχέση μητέρας-κόρης. Με τη συνεχή χρήση φλας μπακ ο σκηνοθέτης προσεγγίζει την τρυφερότητα των ανθρωπίνων σχέσεων και αναπολεί την χαμένη τρυφερότητα των ανθρώπων. Κι όλο αυτό σε έναν κόσμο «που δεν είναι καθόλου τρυφερός», όπως σημειώνει.

Πως όμως μπορεί ένας σκηνοθέτης να μιλήσει για κάτι τόσο αόρατο κι αόριστο; Πως μπορεί κάποιος να ορίσει την τρυφερότητα; Ο Βούλγαρης έχει τον τρόπο του. Αποφεύγει τις μεγαλοστομίες, δεν επιχειρεί να στεγανοποιήσει τις λέξεις με ορισμούς αλλά αφήνει την κάμερά του να κάνει τη δύσκολη δουλειά. Και να χαϊδέψει τις ηρωίδες του, να τις ξεγυμνώσει, να τις απελευθερώσει και πάνω απ’ όλα να τις αφήσει να μιλήσουν, να αγγιχτούν, να κοιταχτούν στα μάτια και να ανοίξουν τις ψυχές του. Και εν τέλει αυτός είναι ο τρόπος, η διαδικασία απελευθέρωσης των συναισθημάτων, ο τρόπος να μιλήσεις για την αγάπη, για τα παιδικά χρόνια που πέρασαν, για τη νεότητα.

Το Πολύδροσο, λοιπόν, είναι κάτι περισσότερο από μια περιοχή της Αττικής. Και κάτι περισσότερο από τίτλος μιας ταινίας. Είναι το κλειδί που ξεκλειδώνει τη γλώσσα και αφήνει τα λόγια να ξεχυθούν και, κυρίως, να ακουστούν. Είναι μια συναισθηματική κατάδυση εντός μας και εντός του άλλου, αρκεί να υπάρχει καλή διάθεση και ειλικρινείς σκοποί.

Μια ταινία για τις δύο Σοφίες αλλά και την άλλη σοφία που έρχεται για να συμπληρώσει τα κενά και να κλείσει τις πληγές.

Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com