Το Χαλέπι, η ιστορική πόλη της Συρίας σχεδόν ισοπεδώθηκε από τον πόλεμο. Τίποτε δε θυμίζει σήμερα τη ζωντανή πόλη που ήταν κάποτε με τους ανθρώπους στους δρόμους, με το κυκλοφοριακό χάος, τις πολύβουες και πολύχρωμες αγορές. Τώρα μοιάζει με φάντασμα του εαυτού του, ερειπωμένη και ερημωμένη, σχεδόν σιωπηλή.
Συναντάμε την Ουάντ Αλ-Χατέμπ το 2012 στο Χαλέπι. Ο πόλεμος έχει αρχίσει, η πόλη είναι πεδίο σκληρών και πολύνεκρων μαχών. Μέσα σε αυτό το ταραγμένο σκηνικό, η Ουάντ ερωτεύεται, παντρεύεται και αποκτά μια κόρη, τη Σαμά. Κι όμως η Ουάντ έχει το κουράγιο να καταγράψει τα όσα συμβαίνουν. Αποτυπώνει, λοιπόν, με την κάμερά της τη φρίκη, τον πόνο, το θάνατο και το τρομερό δίλημμα: να μείνει ή να φύγει;
Επί πέντε χρόνια καταγράφει τη δική της ζωή μέσα στον πόλεμο σε μια ταινία την οποία αφιερώνει στη Σαμά, το παιδί της, ένα παιδί του πολέμου! Ως μια “επιστολή αγάπης” από μια μητέρα στην κόρη της.
Η ταινία είναι ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ, σκληρό αλλά βαθιά ανθρώπινο. Ένα ντοκιμαντέρ το οποίο ξεχειλίζει αγάπη και ελπίδα, εν τέλει ένας ύμνος στη ζωή η οποία μπορεί να ανθίσει μέσα στα χαλάσματα. Ο θεατής την βλέπει με κομμένη την ανάσα καθώς απεικονίζει τις αεροπορικές επιδρομές μέσα από τα μάτια του άμαχου πληθυσμού. Μια σπαρακτική σπουδή στη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στον τρόμο και στην ελπίδα. Μια ταινία για ένα πόλεμο όχι από την απόσταση που προσφέρει η διαμεσολάβηση αλλά με την αμεσότητα και τη βιωματική εμπειρία της κινηματογραφίστριας η οποία βρίσκεται μέσα στη δίνη του τρόμου. Όπως χαρακτηριστικά έγραψε η Χόλιγουντ Ριπόρτερ “Μια σπάνια ματιά στον πόλεμο από πρώτο χέρι και από αυστηρά γυναικεία οπτική”, ενώ η Σκριν Ντέιλι σημειώνει “ Συγκλονιστικό… Ένα αφοσιωμένο ρεπορτάζ που μπορεί να χαρακτηριστεί έως ατρόμητο, εάν όχι ηρωικό”.
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com