ΚΑΣΚΑΝΤΕΡ, Ο - Νίκος Τσαγκαράκης

 Ένας κασκαντέρ αναλαμβάνει να εντοπίσει τον εξαφανισμένο διάσημο ηθοποιό που ντουμπλάρει και να σώσει την ταινία που σκηνοθετεί η αγαπημένη του. Στην πορεία όμως ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.

Κωμική περιπέτεια βασισμένη στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά που προβαλλόταν στο αμερικανικό δίκτυο ABC από το 1981 ως το 1986.

Ο Ντέιβιντ Λιτς, πρώην κασκαντέρ κι ο ίδιος, φτιάχνει μια ταινία που στο θέμα της αναδεικνύει δικαίως τη συμβολή της συγκεκριμένης ειδικότητας στην κινηματογραφική παραγωγή, η οποία παραμένει παραγνωρισμένη και θα άξιζε τουλάχιστον τη θέσπιση δικής της κατηγορίας στα βραβεία Όσκαρ- ζήτημα που ο Ντρου Πιρς φροντίζει να θίξει φευγαλέα στο σενάριό του.

  Όπως θα περίμενε κανείς λοιπόν, η ταινία είναι μια φαντασμαγορία γεμάτη από κάθε πιθανό είδος επικίνδυνου σταντ: πυρπολήσεις, εκρήξεις, άλματα, σωματικές μάχες, καταδιώξεις κ.α., φτάνοντας μέχρι την κατάρριψη του ρεκόρ για τις περισσότερες τούμπες με αυτοκίνητο, καθώς ο κασκαντέρ του Ράιαν Γκόσλινγκ, Λόγκαν Χόλαντεϊ, κατόρθωσε να κάνει 8,5 και να ξεπεράσει το προηγούμενο ρεκόρ των 7 που μέχρι τώρα κρατούσε ο συνάδελφός του, Άνταμ Κέρλι, στο «Casino Royale» (Μάρτιν Κάμπελ, 2006).

Τώρα, όλα αυτά είναι καλά, εντυπωσιακά κι οι πρωταγωνιστές αξιόπιστα απολαυστικοί, οπότε ο γενικότερος τόνος παραμένει ζωηρός. Το μόνιμο πρόβλημα που έχω με τις ταινίες του Λιτς, είναι ότι παρά την επιμέλεια με την οποία στήνει τις σκηνές δράσης, ταυτόχρονα μοιάζει να μην τις παίρνει στα σοβαρά ή όταν το κάνει, μοιάζουν μηχανικές και χωρίς κρισιμότητα. Εδώ συγκεκριμένα, ο ρυθμός τους διακόπτεται συνεχώς από πλατειασμένες διαλογικές σκηνές και τραβηγμένο χιούμορ, ενώ ως συνήθως το γενικότερο αίσθημα που επιδιώκεται από τον σκηνοθέτη, είναι αυτό του εύκολου χαβαλέ, παρά του συγκροτημένου αγωνιώδους θεάματος.

Νϊκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr