Η επιστημονική φαντασία μπορεί να λειτουργήσει και υπό πλαίσια χαμηλού προϋπολογισμού, με μια ανάλογη ευρηματικότητα κι επίγνωση των δυνατοτήτων. Το πραγματικά τεράστιο πρόβλημα με το φιλμ του Tsirbas είναι ότι περιστρέφεται γύρω από τόσο μεγαλόπνοες συλλήψεις, από δεινόσαυρους μέχρι ταξίδια στον χρόνο, που δεν είναι δυνατόν να απεικονιστούν κινηματογραφικά με πειστικό τρόπο με το ταμείο να είναι μείον. Πέραν και άλλων σοβαρών θεμάτων που προκύπτουν στη συνέχεια, ο θεατής με το «καλημέρα» θα πρέπει να ανεχτεί εφέ που είναι αδιανόητα για ένα επαγγελματικό προϊόν, δεδομένων και των εξελίξεων που έχουν προκύψει στον συγκεκριμένο τομέα τις τελευταίες δεκαετίες. Τα ελάχιστα λεφτά που έχουν πέσει στην παραγωγή φαίνονται και από το γεγονός ότι οι εναλλαγές που γίνονται σε σκηνικά για τη δράση είναι ελάχιστες. Και να ήταν μόνο αυτά…
Η οικογενειακή ταινία έχει επίσης τις παγίδες της. Πολύ εύκολα η αθωότητα μεταμορφώνεται σε αφέλεια και το νόημα σε διδακτισμό. Στην περίπτωση της «Επιστροφής στην Εποχή των Δεινοσαύρων» η βάση είναι μια πλοκή με τόσο πολλά κενά, ευκολίες, αναληθοφάνειες και «κουφά» σημεία που είναι σαν να αντιλαμβάνεται το εκάστοτε παιδί που παρακολουθεί ως καταναλωτή εικόνων με μειωμένες προσδοκίες και αντίληψη. Με τα μηνύματα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, από τη στιγμή που στην ουσία τους είναι επιβλαβή για τους δέκτες. Τι υπηρεσία προσφέρει σ’ έναν ανήλικο να δει οπτικοποιημένο το «αρκεί να είσαι θαρραλέος και θα τα καταφέρεις» όταν αυτό δεν συνοδεύεται από μια τοποθέτηση σε ένα ορθολογιστικό πλαίσιο και μεταφράζεται επικίνδυνα ως «απλά δώσε μια μπουνιά σε κάτι που κινείται απειλητικά και αυτό θα φύγει»; Ή μήπως δεν ενισχύει τη μοιρολατρία η εξέλιξη στο φινάλε μιας πολύ κρίσιμης υποπλοκής για το σύνολο; Ειδικά αυτή η τελευταία πινελιά είναι άκρως προβληματική για έναν σεναριακό σκελετό που υποτίθεται ότι ασπάζεται τον επιστημονικό ορθολογισμό μέσω κάποιων διαλόγων που ακούγονται νωρίτερα κατά την εξέλιξη της ιστορίας.
Δυστυχώς δεν υπάρχει απολύτως τίποτα εδώ που να καθιστά το όλο πακέτο άξιο πρότασης. Η όποια ψυχαγωγία είναι τσαπατσούλικη και κακοφτιαγμένη (κάποιοι που γκρινιάζουν για την Disney για τους δικούς τους λόγους μπορεί να αναθεωρήσουν αν αντικρίσουν το συγκεκριμένο θέαμα), δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να παρακινήσει το μικρό σε ηλικία κοινό να ανοίξει τα μάτια του σε επίπεδο νοοτροπίας και γνώσεων, και κάπως έτσι τα ογδόντα λεπτά της διάρκειας μοιάζουν να είναι σχεδόν τρεις ώρες. Και κάτι υποσχέσεις για σίκουελ που υπονοούνται σε μια σκηνή κατά τη διάρκεια των τίτλων τέλους, για το καλό όλων θα πρέπει να μείνουν ασχολίαστες…
Πάρις Μνηματίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα filmy.gr