Σε ένα ακριβό οικοτροφείο, η νέα δασκάλα, Κυρία Νόβακ, διδάσκει μια τάξη πάνω στην ενσυνείδητη διατροφή. Αναπτύσσει πολύ ισχυρούς δεσμούς με τα παιδιά, και τα μαθαίνει πώς να τρώνε καλύτερα – ή, σταδιακά, και καθόλου. Το αποτέλεσμα είναι, κάτω από τις μύτες του σχολείου και των γονιών, να γεννηθεί ένα καλτ που βάζει τις ζωές των παιδιών σε κίνδυνο. Όταν αρχίσουν οι ενήλικες να το παίρνουν χαμπάρι, θα είναι αργά;
Η Τζέσικα Χάουσνερ (του εκπληκτικού φιλμ “Προσκύνημα στη Λούρδη”) συνεχίζει την κινηματογραφική της ελεύθερη πτώση, προχωρώντας μετά το αποστασιοποιημένα όμορφο αλλά κοινότοπο “Λουλούδι της Ευτυχίας” σε ένα επιθετικά αντι-ουμανιστικό φιλμ που δεν διαθέτει ούτε αναζητά πτυχές ή ηθικές και συμπεριφορικές διακυμάνσεις στον κόσμο που χτίζει.
Οι διαταγές της Κυρίας Νόβακ (μια ρομποτική Μία Βασίκοφσκα παγιδευμένη σε έναν ατυχέστατο ρόλο) και η όλη εσάνς του γκρουπ δεν κρύβει τίποτα το διττό, και τίποτα το γοητευτικό όπως φυσιολογικά θα περίμενε κανείς από μια μελέτη συλλογικής εμμονής και παγίδευσης σε ένα καταστροφικό καλτ. Τα πάντα γίνονται σαν προκαθορισμένα, με την Χάουσνερ να κοιτάζει ασυγκίνητη, από απόσταση, σα να μην θέλει καν να φέρει τον εαυτό της στη θέση να κρίνει, να κριτικάρει, να συμπονέσει, να σατιρίσει.
Ελάχιστες οι ταξικές ανησυχίες, ακόμα ισχνότερη η ματιά στη συλλογική πίεση του να ανήκεις και να ακολουθείς, μιας και όλα παρουσιάζονται με τη χάρη σφυριού που κοπανάει μια κόλλα χαρτί. Ναι, το χαρτί είναι λεπτό μετά το σφυροκόπημα, αλλά το ίδιο το σφυροκόπημα δεν είχε τίποτα να κάνει με αυτό. Το άψυχο στιλιζάρισμα ως αισθητική επιλογή αποκαλύπτει το φιλμ ως ένα μονότονο, βαρύ αντικείμενο που στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα για το πολύ καίριο θέμα του.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr