ΓΥΑΛΑ - Ρόμπυ Εκσιέλ

Ένα φλου υποκειμενικό με την εικόνα ενός άντρα σε κοντρ πλονζέ και τη φωνή του να λέει κάτι για την ασθενή και τη μνήμη της, πως χρειάζεται χρόνος για να συνέλθει. Η Φωτεινή συνέρχεται τελικά σε μια απομονωμένη παράκτια έπαυλη, αλλά δε θυμάται τίποτα για την ταυτότητά της. Ο Χρήστος της συστήνεται ως νοσοκόμος προσληφθείς από τον αδελφό της, στο σπίτι του οποίου υποτίθεται πως αναρρώνει. Και τής υπόσχεται πως θα περνά καθημερινά να της φέρνει τα απαραίτητα και να παρακολουθεί την υγεία της. Της δίνει και μια γυάλα με χρυσόψαρο, της δικής του εκλιπούσης αδελφής, λέει, για παρέα.

Ποια είναι τελικά η Φωτεινή, και ποιος ο Χρήστος; Και η φωνή του αδελφού της στον τηλεφωνητή, που λέει πως βρίσκεται στην Κίνα για δουλειά, είναι πραγματική; Είναι αληθινή και η κοπέλα που εμφανίζεται στο σπίτι και τής λέει να έρθει μαζί; Ή μήπως ένα φασματικό προϊόν του διαταραγμένου μνημονικού της; Και γιατί ο Χρήστος, ενώ έχουν μετά από μέρες γνωριστεί λίγο καλύτερα, της μιλάει ξαφνικά σαν να συναντώνται για πρώτη φορά;

Στο πρώτο μισό της παρθενικής μεγάλου μήκους δουλειάς του Σαμιώτη μικρομηκά Κωνσταντίνου Φραγκούλη, το μυστήριο στήνεται επιδέξια, και συντηρεί το ενδιαφέρον για την εξέλιξη. Η οποία, ωστόσο, όσο προχωρά η δράση, τόσο πιο δαιδαλώδης γίνεται, και χωρίς τελικά κανέναν λόγο πέρα από εκείνον του «σε δουλειά να βρισκόμαστε», καθώς μέχρι να φθάσουμε στη λύση του φινάλε έχει ήδη αφαιρεθεί από τον επίδοξο χαρακτηρισμό του ψυχολογικού θρίλερ οτιδήποτε ψυχολογικό, είτε το θύμα αφορά είτε τον θύτη. Μένει να δούμε τί θα έκανε στο μέλλον ο σκηνοθέτης με ένα πιο ακριβές και ουσιαστικό σενάριο, ίσως όχι απαραίτητα δικό του.

Ρόμπυ Εκσιέλ
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα flix.gr