«Ταινία ενηλικίωσης» την αποκαλούν διότι ένα 6χρονο κοριτσάκι, η Κλειώ (Louise Mauroy-Panzani, όλη η χάρη και η δόξα της ταινίας), που έχει χάσει τη μαμά του, δυσκολεύεται να αποχωριστεί τη δεύτερη μαμά του, που είναι η πρασινοακρωτηριανή νταντά του, ονόματι Δόξα / Γκλόρια (Ilça Moreno Zego, μάμα όνομα και χωριό και τραγούδι κι εξωτικά ακρογιάλια). Κι επειδή το κοριτσάκι καταλαβαίνει και βιώνει την απώλεια στον θάνατο και την απώλεια στη ζωή, «ενηλικιώνεται».
Η παράγραφος ανοίγει με εισαγωγικά και κλείνει με εισαγωγικά. Μας εισάγει και μας εξάγει από τον όρο, ο οποίος ξεχειλώνει/εται υπερβολικά όταν κατεβαίνει τόσο δραματικά και δραστικά η ηλικία της ηρωίδας. Και πόσο ιδιοσυγκρασιακά κατάφερε η σκηνοθέτις να επανασυστήσει και να «εμφυσήσει» τα δικά της παιδικά βιώματα στην μικρή της πρωταγωνίστρια! Τα μάτια μου στο βλέμμα σου… όπως λέει εκείνο το παλιό γαλλικό τραγουδάκι.
Παρόλα αυτά τα υπέρθετα, η ταινία είναι τρυφερή και απολαυστική στο δεύτερο μέρος της, παρέχοντας έξοχο και άριστο υλικό για να εξηγήσουμε σε μικρά παιδιά δύσκολα θέματα και λεπτά ζητήματα. Το μακροβούτι στο Πράσινο Ακρωτήριο είναι κατάδυση στον πόνο και ανάδυση στη ζωή που συνεχίζεται (η διευθύντρια φωτογραφίας Inès Tabarin μεγαλουργεί με ταπεινότητα).
Η Αματσουκελί ανεβαίνει ακόμη ένα σκαλί. Σεζάρ μικρού μήκους (C’est gratuit pour les filles /It’s free for girls, 2009), Χρυσή Κάμερα στην πρώτη της μεγάλου μήκους (Party girl, 2014) και τώρα τιμημένη με τον Χρυσό Αλέξανδρο «Μισέλ Δημόπουλος» στο διαγωνιστικό τμήμα Meet the Neighbors του 64ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Τα μάτια μας στο βλέμμα της… λοιπόν.
Κώστας Καρδερίνης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress.com