Με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, η φωτογράφος και κινηματογραφίστρια Τζέλη Χατζηδημητρίου αποπειράται μια νοσταλγική αλλά συγχρόνως διεισδυτική ματιά στην Ερεσό της Λέσβου, τοποθεσία που στην δεκαετία του 1980, έγινε προορισμός των λεσβιών όλου του κόσμου, γυναικών οι οποίες έβρισκαν εκεί τον προσωπικό παράδεισό τους. Μέλη μιας κοινότητας που χαρακτηριζόταν από ελευθερία, αγάπη και συντροφικότητα. Φυσικά, η παρουσία τους στο νησί προκάλεσε έντονες διαμαρτυρίες στον συντηρητικό πληθυσμό της περιοχής μέχρι που (φυσικά) η εμπορευματοποίηση έθεσε τους δικούς της όρους.
Η σκηνοθέτις που είναι από τη Λέσβο και η ίδια λεσβία, αγαπά τον τόπο της, αγαπά την σεξουαλικότητά της και αγαπά τους ανθρώπους, όλους τους ανθρώπους, ακόμα και εκείνους που έχουν μάθει να μισούν. Η ταινία δεν έχει κανένα ίχνος καταγγελίας και πολλά ίχνη ανθρωπιάς. Επίσης είναι ένα γνήσιο, ακριβές ντοκουμέντο μιας era διότι η Χατζηδημητρίου κατάφερε να συγκεντρώσει το πολύτιμο οπτικοακουστικό υλικό της από επισκέπτες εκείνης της εποχής μοντάροντάς το με αξιοθαύμαστη σχολαστικότητα.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr