Ο γενίτσαρος του Καθολικισμού
Μέσα στα ιστορικά γεγονότα του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, που οδήγησαν στην ενοποίηση της Ιταλίας, εκτυλίσσεται η ιστορία που αφηγείται ο βετεράνος, 84χρονος πλέον, Μάρκο Μπελόκιο στην ταινία «Το αγόρι του Θεού» (Rapito).
Ο πάπας Πίος ο Θ΄ κυβερνά τα παπικά κράτη της ιταλικής χερσονήσου, ως πάπα-βασιλιάς. Βρισκόμαστε στην Μπολόνια το 1852, όταν ένα βράδυ μια ομάδα στρατιωτών του πάπα εισβάλουν στο σπίτι του Σαλομόνε Μορτάρα, ενός φιλήσυχου Εβραίου, που ζει με τη γυναίκα του Μαρθιάνα Παντοβάνι και τα εννιά τους παιδιά. Ο επικεφαλής της ομάδας ενημερώνει τον Σαλομόνε πως, μετά από εντολή του καρδινάλιου, ήρθε να πάρει τον 7χρονο γιο του Εντγκάρντο. Κι αυτό επειδή, σύμφωνα με τη μαρτυρία μιας υπηρέτριας, η ίδια είχε βαφτίσει χριστιανό τον Εντγκάρντο όταν ήταν βρέφος. Σύμφωνα με το νόμο, λοιπόν, ένας χριστιανός δεν μπορεί να μεγαλώσει σε αλλόθρησκη οικογένεια αλλά μαζί με καθολικούς.
Έτσι το παιδί ουσιαστικά απάγεται, μεταφέρεται στο περιβάλλον του πάπα και εκεί εκπαιδεύεται σύμφωνα με τους κανόνες της καθολικής θρησκείας. Παράλληλα οι γονείς του ξεκινούν αγώνα για να τον πάρουν πίσω αλλά ο καιρός περνά, Εντγκάρντο μεγαλώνει και σταδιακά μετατρέπεται σε πιστό Καθολικό.
Πολλά χρόνια μετά, το 1878, όταν η παπική εξουσία θα καταρρεύσει και θα δημιουργηθεί το ενιαίο ιταλικό κράτος, ο Εντγκάρντο έχει την ευκαιρία να επιστρέψει στο σπίτι του. Όμως πλέον έχει μετατραπεί σε φανατικό υποστηρικτή του πάπα.
Με αριστοτεχνικό τρόπο ο Μπελόκιο πλάθει μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία, μέσα στην ίδια την Ιστορία. Η αυθαιρεσία της παπικής εξουσίας και η αντιπαράθεσή της με την κοσμική εξουσία στο γενικό φόντο και μέσα σε αυτό, οι σκοτεινοί μηχανισμού χειραγώγησης και μετατροπής ανθρώπων σε υπάκουα όντα.
Ο Ιταλός σκηνοθέτης με νηφαλιότητα και χωρίς περιστροφές καταγγέλλει την καταπάτηση της ελευθερίας και την κατάχρηση της εξουσίας. Το πως οι μηχανισμοί αναπαράγουν τη μισαλλοδοξία και το φανατισμό καταφέρνοντας να διεισδύσουν βαθιά μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση.
Εντυπωσιακή ταινία εποχής από έναν δεξιοτέχνη της κινηματογραφικής φόρμας, που παραμένει μάχιμος, διεισδυτικός, καυστικός, πολιτικοποιημένος και με μια φρεσκάδα στη ματιά που θα τη ζήλευαν αρκετοί νεότεροι συνάδελφοί του.
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com