Μενού

ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΤΟ - Κωνσταντίνος Καϊμάκης

2036 4

Αμαρτωλή καθολική εκπαίδευση

Mια σκληρή πλευρά της καθολικής εκκλησίας και του παπικού καθεστώτος

Τον Μάρτιο του 1852, στην Μπολόνια που ανήκει στα Παπικά κράτη, η ευημερούσα εβραϊκή οικογένεια των Μορτάρα βλέπει το έκτο της παιδί, τον μόλις έξι μηνών Εντγκάρντο, να αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας. Μετά από μια εξαετία, το αγόρι είναι μια χαρά και η δεκαμελής πλέον οικογένεια ζει ευτυχισμένη. Όμως ένα βράδυ, αξιωματούχοι της καθολικής εκκλησίας με απόφαση του Δικαστηρίου της Ιεράς Υπηρεσίας, εισβάλουν στο σπίτι των Μορτάρα και αρπάζουν τον μικρό Εντγκάρντο με την αιτιολογία ότι δεν είναι Eβραίος αλλά βαπτισμένος χριστιανός.

Στο σινεμά του Μάρκο Μπελόκιο, και ειδικά στον εξαιρετικό «Προδότη», η αλήθεια όσο τραβηγμένη κι αν μοιάζει να είναι, πολλές φορές ξεπερνά τα όρια της φαντασίας. Μια τέτοια συγκλονιστική (αλλά πέρα ως πέρα πραγματική) ιστορία είναι εκείνη που μας αφηγείται ο βετεράνος σκηνοθέτης με το «Αγόρι του Θεού». Η λεπτομερής ιστορική έρευνα του σκηνοθέτη, παρουσιάζει μια άλλη σκληρή πλευρά της καθολικής εκκλησίας και του παπικού καθεστώτος. Με όχημα το «αλάθητο» του Πάπα (εκείνη την εποχή ο Πίος Θ είναι ο «Πάπας-Βασιλιάς») και την άκρως… αποτελεσματική λειτουργία της Ιεράς εξέτασης, ξεδιπλώνεται ένα αγωνιώδες θρίλερ γύρω από την εν ψυχρώ απαγωγή ενός αθώου αγοριού (ο αφοπλιστικός Ενέα Σάλα στον ρόλο του Εντγκάρντο) μπροστά στα έκπληκτα μάτια της οικογένειάς του.

Η δικαιολογία της αρπαγής του παιδιού σχετίζεται με την απόφαση μιας υπηρέτριας να «σώσει» τον Εντγκάρντο από την βρεφική του περιπέτεια, βαπτίζοντας τον κρυφά ως χριστιανό, με αποτέλεσμα το παιδί ν’ ανήκει πλέον στην καθολική εκκλησία. Το φιλμ απλώνεται στον χρόνο και μεταφέρει όλες τις βασικές στάσεις στην επεισοδιακή διαδρομή του νεαρού ήρωα: από τη στιγμή της απαγωγής και της μεταφοράς του στη Ρώμη για να λάβει την καθολική κατήχηση, μέχρι την εποχή της ενηλικίωσής του που καλείται να πάρει τις κρίσιμες αποφάσεις για τη ζωή του. Το δράμα σε όλη αυτή τη διαδρομή είναι πυκνό αλλά ποτέ υπερβολικό.

Βλέπουμε τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που καταβάλλει η οικογένειά του για να τον πάρει πίσω και ταυτόχρονα βιώνουμε το λυσσαλέο πείσμα του Πάπα και των αυλικών του να αρνούνται να επιστρέψουν το αγόρι στους δικούς του, προκειμένου να το μετατρέψουν σε ένα πιστό καθολικό. Σε όλη αυτή την έντονη –όχι μόνο για τον μικρό πρωταγωνιστή αλλά και για τον θεατή– ψυχολογική δοκιμασία, ο Μπελόκιο προβαίνει σε μια μετωπική επίθεση κατά της εξουσίας του Πάπα και της δομής της καθολικής εκκλησίας.

Πολλοί θα μιλήσουν για ένα σχήμα που έχει στόχο κάθε μορφή θρησκευτικού φονταμενταλισμού, αλλά τα στοιχεία στη φαρέτρα του έμπειρου σκηνοθέτη (το απόκοσμο δέος του αγοριού απέναντι στον Εσταυρωμένο, η πλύση εγκεφάλου των ιεροεξεταστών, το νοσηρό δέσιμο του Πάπα με το αγόρι κ.λπ.) εστιάζουν κυρίως κατά του καθολικισμού. Στο καλοφτιαγμένο θρίλερ του Μπελόκιο η πολιτική και η θρησκεία είναι τα δύο συγκοινωνούντα δοχεία μιας φριχτής ιστορίας με θέμα τη θυσία κάθε ανθρώπινου στοιχείου (η ταυτότητα σε πρώτο επίπεδο) στον βωμό της εξουσίας.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athensvoice.gr

Smart Search Module