Η Ντανιέλ Λέσοβιτς κάνει το κινηματογραφικό της ντεμπούτο με μια ταινία η οποία προβλήθηκε στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα στο Φεστιβάλ των Καννών.
Ηρωάς της είναι ο Πολ, ένας 20χρονος ο οποίος φτάνει από το Πίτσμπουργκ στον τερματικό σταθμό λεωφορείων Πορτ Αουτόριτι στη Νέα Υόρκη. Εκεί αναζητά την ετεροθαλή αδελφή του η οποία, υποτίθεται πως θα τον περίμενε. Όμως καμία αδελφή του δεν εμφανίζεται και ο Πολ μένει μόνος να περιφέρεται στο σταθμό. Καθώς χαζεύει δεξιά κι αριστερά, βλέπει μια παρέα νεαρών μαύρων κι ανάμεσά τους μια κοπέλα η οποία τραβά την προσοχή του. Η παρέα θα φύγει κι ο Πολ θα ανέβει στο μετρό για να ξεκουραστεί. Μέσα στο βαγόνι θα δεχτεί επίθεση από δυο αλήτες αλλά ένας νεαρός, ο Λι, θα παρέμβει και θα τον βοηθήσει. Έτσι ο Πολ θα βρεθεί να κοιμάται σε έναν ξενώνα αστέγων αλλά και να δουλεύει σε ένα συνεργείο που κάνει εξώσεις. Επικεφαλής του συνεργείου είναι ο Λι, με τον οποίο ο Πολ γίνεται φίλος. Συμπτωματικά, ένα βράδυ, ο Πολ βρίσκεται σε ένα πάρτι και εκεί θα συναντήσει την κοπέλα που είχε δει το πρώτο βράδυ στο σταθμό των λεωφορείων. Το όνομά της είναι Γουάι, ζει μαζί με κάποιους άλλους νεαρούς μαύρους σε ένα είδος κοινοβίου. Γοητευμένος από την κοπέλα δε θα αργήσει να την ερωτευτεί. Αυτό όμως που δεν ξέρει είναι πως η Γουάι είναι μια τρανς γυναίκα. Κι όταν το μαθαίνει, παρά την αρχική του έκπληξη και το θυμό, δε θέλει να τη χάσει και εξακολουθεί να είναι ερωτευμένος μαζί της. Μαζί της θα γνωρίσει τον κόσμο των μαύρων queer της Νέας Υόρκης, μέρος του οποίου αποτελεί και η “οικογένεια” Γουάι. Κι όταν εκείνη θα φύγει ο νεαρός θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να βρεθεί κοντά της. Και όχι μόνον κοντά σε αυτήν αλλά και σε όλη την παρέα της, της παράδοξη “οικογένειά” της την οποία ο Πολ θεωρεί και δική του οικογένεια.
Μια ρεαλιστική ματιά σε έναν άγνωστο κόσμο για τους περισσότερους από εμάς. Τον κόσμο των νεοϋρκέζων queer και των femme queen. Ρεαλιστική, κάπως σκληρή αλλά βαθιά ευαίσθητη. Με έναν ήρωα ο οποίος καταφέρνει να ξεπεράσει τα κοινωνικά ταμπού που κουβαλά για να βρεθεί κοντά στη γυναίκα που αγαπά.
Η Ντανιέλ Λέσοβιτς σκηνοθετεί με εξαιρετική διακριτικότητα χωρίς να αφήσει ούτε ένα περιθώριο χλευασμού ή χασκόγελου. Οι ήρωές του είναι άνθρωποι αξιοπρεπείς οι οποίοι έχουν επιλέξει το δικό τους τρόπο ζωής. Είναι άνθρωποι που αγαπούν τη ζωή και έχουν αποφασίσει να ξεπερνούν όλοι μαζί τα προβλήματα. Η ματιά της είναι αυθεντική, ειλικρινής κι ανθρώπινη. Και συνάμα τολμηρή κι αν θέλετε, αγωνιστική! Γιατί θέλει κουράγιο να ζεις όπως οι ήρωές της αλλά κουράγιο θέλει και το να σκιαγραφήσεις όλο αυτό το μωσαϊκό ανθρώπων και τα πορτρέτα των χαρακτήρων σου με τόση λεπτότητα και αποφασιστικότητα.
Είναι μια ταινία από εκείνες που τολμούν, που νιώθεις τους χτύπους της καρδιάς τους και οι οποίες σε βοηθούν να ανοίξεις τα μάτια και να κοιτάξεις πίσω από την επιφάνεια, βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή.
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com